دکتر علیرضا قیامتی در شب فرهنگی ایران و افغانستان که شامگاه گذشته، ۶ شهریور ماه، توسط موسسه خردسرای فردوسی برگزار شد با اشاره به ارزشمند بودن هم‌تباری انسان‌ها، اظهار کرد: مردم ایران و افغانستان و همچنین ازبکستان و تاجیکستان، جزء یک حوزه فرهنگی، جغرافیایی، تاریخی و زبانی هستند و اعضاء یک خانواده محسوب می‌شوند. اعضاء یک خانواده به دنبال پیوند و اشتراک نمی‌گردند، زیرا تمام خون، رگ، تار و پود آن‌ها پیوند به حساب می‌آید و در واقع مردم ایران باید رابطه خود با کشورهای هم‌تبار را این‌گونه ببینند.
وی ادامه داد: این رابطه به ویژه برای ایران و افغانستان باید تعریف شود، زیرا هیچ دو ملتی را در جهان نمی‌توان یافت که به اندازه این دو کشور، تاریخ، فرهنگ، اسطوره و زبانی در هم تنیده داشته باشند. امروزه شاخصه فرهنگ، ادبیات و شعر طلایه‌دار است و توانسته پیوند میان کشورهای هم‌تبار باشد و درحال حاضر هیچ شاخصه‌ای جز فرهنگ نمی‌تواند موجب حفظ و پیوستگی ریشه نیکانی ما باشد.
قیامتی با بیان اینکه اشعار شاعران ایران، افغانستان و تاجیکستان همگی از یک تبار هستند، عنوان کرد: امثال نجیب بارور و حنا عثمانی، شاعران افغانستان و لایق شیرعلی، شاعر تاجیکستانی، وقتی با اشعار خود، سخن از یک ریشه و پیشینه درخشان و کهن را به میان می‌آورند، به ما یادآور می‌شوند که نام‌ها و مرزها دیگر اساس داوری ما نیستند و همواره و ما همراه هم بودیم، هستیم و خواهیم بود.
این پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی تصریح کرد: از سوی دیگر هم مردم کشورهای هم‌تبار به اندازه مردم در ایران به شاعرانی همچون حافظ، سعدی، مولانا و فردوسی افتخار می‌کنند و این شاعران باعث سربلندی آن‌ها نیز هستند. یکی از این آثار مهم، شاهنامه فردوسی است که در طول تاریخ، به عنوان حلقه اتصال همه کشورهای حوزه تمدنی ایران کهن و همیشه، هویت‌ساز مردم این کشورها شناخته می‌شود. لذت هم‌آمیختگی پیوندها در میان این کشورها، در هنرهای مختلف از جمله شعر، موسیقی و رقص‌های آیینی وجود دارد.
وی اضافه کرد: با این حال برخی بیگانگان پا در حریم حوزه تمدنی ایران بزرگ گذاشته‌اند و تلاش‌های بسیاری کرده و همچنان می‌کنند تا ریشه‌های نیاکانی ما را از یکدیگر جدا کنند، اما این پیوندها و پیوستگی‌ها باید حفظ شود تا این فرهنگ غنی، همیشه در دنیا طنین‌انداز باشد.
زبان فارسی مهمترین عامل وابستگی مردمان ایرانی‌تبار است
رامین هادی‌زاده، پژوهشگر زبان فارسی از کشور تاجیکستان، نیز در ادامه این مراسم با اشاره به نگران‌کننده بودن رخدادهای دو هفته اخیر در افغانستان، گفت: بیشتر مردم ایران با ناباوری کامل، تحولات حزن‌انگیز کشور هم‌زبان، هم‌تبار و هم‌فرهنگ خود را دنبال می‌کردند و فغان افغانستان جگر آن‌ها را نیز خون کرده بود. بسیاری از مردم تاجیکستان هم در این مدت، برای مردم کشور افغانستان اشک‌ها ریخته و ابراز نگرانی کرده‌اند.
وی افزود: اگر گروه طالبان، نظام جدید خود را بدون درنظر داشتن منافع نیروهای سیاسی دیگر تشکیل دهد، تمام دستاوردهای ۲۰ سال اخیر افغانستان از بین خواهد رفت. در این ۲۰ سال اخیر با اینکه مشکلات بسیاری وجود داشت و امنیت کاملی برقرار نبود و فساد بیداد می‌کرد، اما زمینه برای تقویت جایگاه زبان فارسی در افغانستان و پژوهش در زمینه تاریخ و فرهنگ این سرزمین وجود داشت. دانشمندان ایرانی به راحتی می‌توانستند کتاب‌های خود را در افغانستان به چاپ برسانند و همچنین مردم تاجیکستان، برنامه‌های سیاسی شبکه‌های تلوزیون افغانستان و دیدگاه‌های آنان را می‌دیدند و آرزوی این آزادی بیان و آشکارگویی را برای کشور خود می‌کردند و در چنین فضایی بود که بیداری بی‌سابقه‌ای برای مردم افغانستان به وجود آمد.
هادی‌زاده در رابطه با اهمیت زبان فارسی در افغانستان در ۲۰ سال اخیر، عنوان کرد: فضای ۲۰ سال گذشته در افغانستان جان تازه‌ای به زبان فارسی در این کشور داده بود. در این سال‌ها، کتاب‌های داستانی و علمی فراوانی از ایران وارد افغانستان می‌شدند که تاثیر بسیاری در اذهان مردم گذاشتند. تاسیس دانشگاه‌های خصوصی، وجود آزادی علمی و آکادمیک و همچنین پژوهش‌ها و کاوش‌های ارزشمندی در جهت بازگویی پیشینه زبان فارسی و فرهنگ و تمدن ایرانی و آریایی، از جمله کارهایی بود که در این کشور انجام شد.
وی خاطرنشان کرد: شوربختانه یکی از ویژگی‌های اصلی گروه طالبان، علاوه بر تنگ‌نظری دینی، تعصب قومی و زبانی آن‌ها است که متأسفانه از مشخصه‌هایی که است که در طالبان در طول این سال‌ها تغییر نکرده است و به وضوح می‌توان دید که تمام بیانیه‌ها و اعلامیه‌های طالبان به طور مطلق به زبان پشتو است. قطعاً زبان پشتو از زنده‌ترین زبان‌های تاریخی ایرانی است و نزدیک‌ترین پیوند را با زبان اوستا دارد، اما باید در نظر داشت که زبان فارسی، مهمترین عامل وابستگی مردمان ایرانی‌تبار است و این دشمنی طالبان، به فرهنگ و تبار این کشورها ضربه خواهد زد.
انتهای پیام
