روز ۱۸ دسامبر یعنی ۲۷ آذر، سه روز مانده به دی، ماه عروج شهادت‌گونه دوست عزیز و هم‌سنگر جهادی‌مان زنده‌یاد سعید کاظمی‌آشتیانی به نام روز مهاجرت نام‌گذاری شده است و این برای من به‌نوعی یادآور نگاه عمیق دکتر کاظمی به مقولهٔ مهاجرت است که خود در یک برههٔ زمانی نوع نگاه ایشان را به این موضوع دیدم.
سال ۱۳۸۰ بنا بر استخدام همسرم در سازمان جهانی مخابرات به ژنو رفتیم، من تازه خدمت سربازی را در دانشگاه گذرانده بودم و در جهاد علوم پزشکی ایران که خانه من پس از تشکیل جهاد بود و در آن از سیم‌کشی و فیلم‌برداری تقریباً همه کاری کرده بودم، معاون پشتیبانی بودم. دکتر کاظمی به‌راستی از عوامل برگشت من به کشور بود.
درحالی‌که رؤسای همسرم در وزارت مخابرات تهدید به اخراج او می‌کردند، دکتر کاظمی اولاً در یک سال و نیم عدم حضور من، به نظرم عمداً معاون دیگری را منصوب نکرد، درحالی‌که افراد شایسته‌ای در کناردستش بودند، ثانیاً هنگام خداحافظی و به‌کرات در تماس‌هایمان از من می‌خواست که دوره‌هایی را با هزینه جهاد شرکت کنم و من می‌دانستم هدف او برگرداندن من به کشور بود.
هنگامی که مادرم در آن زمان نیاز به جراحی پیدا کرده بود، می‌دانم که پیگیر درمانش بود. او مصداق این شعر شده بود: رشته‌ای بر گردنم افکنده دوست/ می‌کشد هر جا که خاطرخواه اوست، اگرچه دلایل دیگری هم برای برگشت من بود؛ ولی رفتار او برای من بسیار ارزشمند و حتماً یکی از دلایل برگشتم به‌حساب می‌آید. وقتی این رفتار را با رفتار سایر مسئولان در مواجه با کسانی که مهاجرت کرده‌اند، مقایسه می‌کنم به‌راستی به بزرگی او پی می‌برم. این رفتار او موجب شد وقتی دفتر مرکزی در زمان مسئولیتم مکرر درخواست تعیین تکلیف یکی از همکارانمان که مشغول تحصیل در خارج از ایران بود را داشت، مقاومت کردم تا به ایران بازگشتند. نمی‌دانم این‌گونه پرونده‌های راکد در کشور چه سنگینی دارند که بالادستی‌ها به کمتر از اخراج رضایت ندارند!
یاد دکتر کاظمی، برای همیشه گرامی باد.
انتهای پیام
