برترین‌ها: نمی‌دانم این گفتگوی سیاوش قمیشی با امیرقاسمی را دیده‌اید یا نه؟ حتی اگر تمام آن گفتگو را ندیده باشید، حتما بخش‌هایی از مصاحبه را در شبکه‌های اجتماعی تماشا کرده‌اید. سیاوش قمیشی ۷۹ سال دارد و تاثیرش در موسیقی چند دهه اخیر ایران غیر قابل انکار است. او تا حدی موثر بوده که حتی کسانی که دوست دارند شبیه او باشند هم در حد خودشان تبدیل به برند شده‌اند، نمونه شاخصش محسن چاوشی! به هر حال من که سواد حرف زدن درباره موسیقی قمیشی را ندارم، بیشتر از هر چیز این شخصیت یگانه‌اش که در گفتگو با امیرقاسمی به چشم می‌آید، نظرم را جلب کرده، بی‌حوصلگی و انزواطلبی و نبوغی که از او کاراکتری کمنظیر ساخته؛ این "کمنظیر" یا "یگانه" صفات لزوما مثبت نیستند، تمام این صفات در جایگاه توصیف است. اصلا همین متفاوت بودن قمیشی منجر به شوخی "یادگاری، یادِ چه گاری؟" شده است.
چنین کاراکتری با این مختصات، وقتی در مواجهه با پرسشی قرار می‌گیرد که باید نظرش را درباره آینده موسیقی می‌گوید، طبیعتا تعارف ندارد و می‌گوید: "۸۰ درصد خواننده‌‌های داخل ایران دوست دارند خواننده باشند" تلویحا و به کنایه خبر از اوضاع نابه‌سامان موزیک پاپ فارسی می‌دهد. او البته در پاسخ به پرسش هولناک امیرقاسمی(آینده موسیقی پاپ ایرانی در خارج از کشور و پس از پایان نسل طلایی چه خواهد شد؟) می‌گوید: "تا حد زیادی تمام می‌شود".
قمیشی با همان صراحت می‌گوید: موسیقی پاپ فارسی ترکیبی از موسیقی یونانی، ترکی و عربی است، او تاکید می‌کند که این گزاره هنر نزد ایرانیان است و بس، گزاره صحیحی نیست و هنر در خیلی از جاها هست و ایران هم ایضا. نگاهش به موضوعات مختلف چنان آمیخته با تجربه و شناخت است که در سرتاسر مصاحبه این حسرت به دل می‌ماند که کاش می‌شد نگاه به مقوله فرهنگ را کمی سهل‌تر و پذیرنده‌تر اجرا می‌کردند که جا برای امثال او هم باشد. شاید و شاید ویرانی فقط موشک و توپ و تانک و متلاشی شدن شهرها نیست، ویرانی گاهی شاید شبیه به جاهای خالی است که می‌توانست به گونه‌ای دوسر سود و بهینه پر شود!
از خلال جاهای خالی هرزه گیاه‌هایی رشد کرده‌اند که آفت این باغ شده‌اند، ایران را خیلی کوچک فرض کردید، آن‌قدر که خیلی‌ها در نقشه‌ی فرضی شما جا نشدند، بیرون ماندند، قد ایرانتان گاهی خیلی کوتاه شد، ایرانِ قدکوتاه‌ها شد، من و ما که چیزی سر درنمی‌آوریم اما... باقی حرف‌ها را از میان ننوشته‌ها بخوانید.
