به گزارش خبرآنلاین، منشأ جستجوهای امروز ما برای پیدا کردن فرازمینی‌ها به آزمایش عجیب‌وغریبی بازمی‌گردد که دقیقا ۱۰۰ سال پیش انجام شد. در سال ۱۹۲۴ دیوید تاد، ستاره‌شناس آمریکایی تلاش کرد که به سیگنال‌های رادیویی سیاره مریخ گوش دهد.
بر اساس گزارش نیویورک‌تایمز، تب مریخ در آن زمان هنوز در اوج بود، بنابراین سیاره سرخ بهترین یا حداقل هیجان‌انگیزترین نامزد برای سکونت بیگانگان فضایی در نظر گرفته می‌شد. آن سال یک فرصت منحصربه‌فرد بود و مریخ برای مدت کوتاهی در نزدیک‌ترین نقطه به زمین یعنی در ۳۴ میلیون مایلی قرار می‌گرفت.
تاد برای استفاده از هم‌سطح شدن سیارات، به کمک نیاز داشت. او مخترعی به نام چارلز فرانسیس جنکینز را که به توسعه اولین تلویزیون‌ها کمک کرد، به کار گرفت. کار جنکینز، کار با رادیویی بود که داده‌های سیگنال‌های رهگیری شده را به اختراع او که امواج رادیویی را روی کاغذ چاپ می‌کرد، می‌رساند.
تاد می‌خواست ایستگاه‌های رادیویی در سرتاسر جهان ساکت شوند تا آنتن هوابرد او بتواند سیگنال‌های مریخ را به‌وضوح بشنود. او به‌نوعی توانست نیروی دریایی ایالات‌متحده را متقاعد کند که دوره‌های متناوب سکوت رادیویی را در سراسر کشور اجرا کند.
کار او نتیجه داد. درحالی‌که طلسم سکوت رادیویی سراسر کشور را فراگرفت، تاد و جنکینز سیگنال جالبی دریافت کردند. بر اساس گزارش NYT، شکل‌های موج رادیویی که روی کاغذ چاپ‌شده‌اند، شبیه یک چهره ترسیم‌شده بودند. تصویر طوفانی رسانه‌ای به راه انداخت و عموم مردم به رؤیاپردازی از مردان کوچک سبز مریخی پرداختند، با این تفاوت که هیچ‌کس نمی‌توانست بگوید منبع سیگنال واقعاً چه بوده است. جنکینز به نقل از NYT گفت: «این‌یک چیز عجیب‌وغریب است که ما نمی‌توانیم توضیح دهیم.
هیچ‌کس نمی‌دانست چه بود و درنهایت، جنکینز به این نتیجه رسید که هیچ ربطی به مریخ ندارد. اگرچه مرموز بود، اما ابهام سیگنال به این معنی بود که نشانه واضح حضور فرازمینی که آن‌ها امیدوار بودند نیست.
نتیجه ممکن است ناامیدکننده باشد، اما این آزمایش احتمالاً تأثیرگذار بود، حتی اگر تاد و جنکینز متوجه آن نبودند. حوزه نجوم رادیویی هنوز محقق نشده بود و تا یک دهه بعد هم همین روند ادامه داشت. اکنون درست یک قرن بعد است و ما هنوز در آسمان به دنبال نشانه‌ای از زندگی می‌گردیم.
