به گزارش "ورزش سه"، در ثانیه پایانی همه چیز برای ما ایرانی‌ها آشنا به نظر می‌رسید؛ همانند یک فلش‌بک و صحنه‌هایی که بارها تکرار شده است. ضربات به تیرک اصابت کرده و آه و افسوس‌هایی که به همراه داشت. تیم ملی برابر مراکش ناکام ماند، اما موضوع مهم در این مسابقه، نوع شکست تیم شمسایی بوده است. او همیشه انتقادات را به هیچ گرفته و هرگز مرهمی برای آن‌ها نساخته است.
این تیم همان تیمی بود که سه گل از بحرین دریافت کرد و دقیقا سه بار دیگر قاب توریاش برابر گواتمالا فرو ریخت. تیم ملی فوتسال در جام ملت‌های آسیا 2024 با چهار گل خورده، بدترین عملکرد صدرنشین را در بسته نگه داشتن سنگر توریاش داشت و همچنین در جام جهانی با شش گل، آمار ضعیف‌تری نسبت به برزیل اسپانیا (دو گل) و پرتغال (چهار گل) داشته است. این در حالی است که اسپانیا در دور گروهی مقابل قزاقستان و پرتغال برابر مراکش (تیمی که چهار مرتبه دروازه ایران را فرو پاشیده است) به میدان رفته است.
ضعف دفاعی تیم ملی در بازی دوستانه برابر روسیه کاملا عیان شد، اما چرا بازیکنان مدافع (عقب‌گیر) تیم ملی که هر سه در تیم گیتی پسند اصفهان بهترین عملکرد را برجای گذاشته بودند، در جام جهانی بدترین آمار را ثبت کردند؟ چرا تیم شمسایی در بازی‌های بزرگ و هم سطح کیفی ایران به مشکل بزرگی بر می‌خورد و دروازه‌اش نقش سنگر کاغذی را دارد؟
باقر محمدی پس از کسب دستکش طلایی جام ملت‌های آسیا، برای جام جهانی مهره مطمئنی به شمار می‌رفت که شمسایی در هر سه بازی گروهی او را در نیمه دوم به زمین فرستاد و آمادگی‌اش برابر مراکش به پایین‌ترین حد ممکن رسید. چه رازی نهفته است که این سنگربان در 30 روز زیر نظر کادر فنی تیم ملی بیش از اندازه اُفت فنی داشته و به شکلی غیر قابل تصور نزول کرده است؟
تیم ملی در دیدار نخست آوردگاه بزرگ مقابل ونزوئلا، نمایشی چشمگیر در چرخش و انتقال مثبت (از دفاع به حمله) داشت، اما در بازی گواتمالا در انتقال منفی (از حمله به دفاع با از دست دادن توپ) کاملا ضعیف ظاهر شد. نکته مهم اینکه در سازمان دفاعی تیم ملی ایران، هرگز مهاجمین (راس) و فلنک‌ها (وینگر) نقشی نداشتند و آرایش گروهی با یک لایه دفاعی برابر حریفان شکل می‌گرفت. علاوه بر این بازیکنانی که بیشتر میل به گلزنی و رقص با توپ داشتند، در بحث دفاعی هیچ سخت‌گیری و جنگندگی در نبرد تن به تن با مهره‌های حریف نشان ندادند.
مردان شمسایی بیشتر در یارگیری من تو من و با پرس به سوی حریف فشار می‌آوردند، اما هر بار با کم‌کاری یک بازیکن، یک موقعیت برای تیم مقابل خلق می‌کردند. آنچه کاملا مشهود بود، این بود که تمامی بازیکنان زهردار و هجومی تیم ملی از بازگشت به دفاع ضعیف عمل کردند و فرصت را برای حریف مهیا ساختند.
سایه روشن‌های دیگر ایران، تعویض‌های پرشماری بود که بیش از حریف، تمرکز بازیکنان خودی را برهم ریخت و باعث سرگیجه گرفتن ستاره‌ها شد. سعید احمد عباسی، بهترین گلزن و بازیکن جام ملت‌های آسیا، در مصاف با مراکش دقایق بسیار کمی به میدان رفت و تیم ملی از توانایی‌های ماشین گلزنی‌اش محروم بود. این در حالی بود که او مقابل فرانسه استراحت کرد و برای خودنمایی و درخشش کاملا انگیزه داشت.
به مسابقات ایران در جام ملت‌های آسیا و جام جهانی نگاه کنید، به شکست چهار گله در مسابقه تدارکاتی با قزاقستان خیره شوید، جزئیات را در نظر بگیرید و کاملا به کیش و مات شدن در شطرنجی که حریف تمامی جزئیات را زیر نظر گرفته بود، پی خواهید برد.
شمسایی می‌تواند به ستاره‌های تهاجمی‌اش ببالد، ولی دل بستن به سازمان تدافعی پر حفره‌اش، یک ناکامی آشنا را برایش به همراه داشت.
