به گزارش همشهری‌آنلاین، مارچلو بیلسا آدم عجیبی است. او به‌عنوان مربی تحسین خیلی‌ها ازجمله گواردیولا را برانگیخته، اما شخصیتی دارد که همه را از خودش دور نگه می‌دارد. لوییس سوارس به‌تازگی علیه سرمربی تیم ملی کشورش حرف زده و گفته: «درطول رقابت‌های کوپا آمریکا موقعیت‌هایی پیش آمد که به من صدمه زد و من به‌خاطر عدم‌ایجاد حاشیه در مورد آنها صحبت نکردم. خیلی از بازیکنان جلسه گذاشتند تا از مربی بخواهند حداقل به ما صبح بخیر بگوید! او حتی به ما سلام هم نمی‌کرد. من یک گفت‌وگوی ۵ دقیقه‌ای با بیلسا داشتم تا در مورد این موضوع صحبت کنم و در پایان او فقط گفت خیلی ممنونم. بیلسا به کادرفنی‌اش اجازه نمی‌دهد هنگام وارد شدن به ما سلام کنند و با ما غذا بخورند. دلم می‌سوزد که تیم ملی اروگوئه به چنین روزی افتاده.»
سرمربی آرژانتینی وقتی که در لیدز بود، یکی از بازیکنان او را متهم به خساست کرد و از این واقعیت پرده برداشت که بیلسا برای هیچ موضوعی هزینه نمی‌کند و حتی لباس‌هایی که می‌پوشد، متعلق به باشگاه است. او حتی در مراسم عروسی هم با لباس اهدایی باشگاه حاضر می‌شود. بیلسا در تیم ملی شیلی و آرژانتین هم رابطه دوستانه‌ای با بازیکنان نداشت.
از عجیب بودنش داستان‌های زیادی در دسترس است؛ یک‌بار هواداران تیم خودی را با نارنجک دستی تهدید کرد. وقتی مربی تیم ملی آرژانتین بود، ۲ هزار نوار ویدئویی از بازی تیم‌های رقیب‌شان را با خود به جام‌جهانی ۲۰۰۲ برد. وقتی در لیگ چمپیونشیپ سرمربی لیدز بود، به تمرینات داربی‌کاونتی با مربیگری لمپارد جاسوس فرستاد. کتاب راهنمای مربیگری را در دستگاه کاغذ خردکن ریز ریز کرد و دوباره آن را به هم چسباند، طوری که هم برای خودش و هم برای لشکر شاگردانش قابل فهم باشد. وقتی پوچتینو ۱۲ساله بود، بیلسا ساعت ۲صبح جلوی در خانه‌شان ظاهر شد و به مادرش گفت می‌خواهد با او قرارداد ببندد که مادر پوچتینو او را به اتاق خواب پسرش برد اما او خواب بود و بیلسا گفت: «نگران نباشید؛ لازم نیست با او حرف بزنم، فقط باید پاهایش را ببینم». در لیدز، بازیکنانش را وادار می‌کرد آشغال‌های ورزشگاه را جمع کنند. مسافت ۵/۶ کیلومتری از خانه تا زمین تمرین را پیاده می‌رفت. باتوجه به همین رفتارها می‌توان گفت لقب «ال لوکو» (به معنای دیوانه در فارسی) کاملا برازنده اوست!
