در دانشگاه‌ها انتقاد کرد و گفت: طی چهار سال گذشته نزدیک ۱۰۰ درصد افزایش ظرفیت در دانشگاه داشته‌ایم و این بدون تجهیز و ارتقای زیرساخت‌ها برای پیشرفت علم است. .... با توجه به اینکه دانشجویان این دانشگاه ها در آینده با جان مردم سر و کار دارند، اگر به امر کیفیت بی توجهی صورت بگیرد، آسیب جدی به سلامت مردم وارد می شود.... ما در کشور خود، دانشجویان بسیار هوشمند و پرتلاشی داریم؛ اگر عدالت آموزشی در ورود به دانشگاه ها محقق نشود، ما نخبگان خود را از دست می دهیم.
این جملاتی است که خبرگزاری ایسنا از سخنان وزیر بهداشت در مراسم آغاز سال تحصیلی دانشگاه ها، مراکز پژوهشی و فناوری کشور که امروز در تالار علامه امینی دانشگاه تهران برگزار شد با تیتر: انتقاد صریح وزیر بهداشت از افزایش ظرفیت پذیرش رشته پزشکی منتشر کرده است.
بدون اینکه بخواهیم وارد مجادله چند سال اخیر درباره افزایش ظرفیت پزشکی و دعوای موافقان و موافقان بشویم فقط از شخص وزیر محترم بهداشت می پرسیم منظور ایشان از دانشجویان پرتلاشی که به دلیل بی عدالت آموزشی از ورود به دنشگاه ها باز می می مانند کیست؟ اشاره ایشان به بی عدالتی آموزشی در این زمینه احتمالا مربوط به افزایش ورود دانشجویان سهمیه ای در دانشگاه و بویژه دانشگاه های علوم پزشکی است که اخیرا وزیر اسبق علوم به آن اشاره داشت.
ضمن تایید انتقاد وزرای اسبق و کنونی در این زمینه باید گفت اگر ورود دانشجویان سهمیه ای به رشته های پزشکی اشتباه است که هست ، اگر این موضوع با عدالت آموزشی سازگار نیست که نیست، پس دلیل مخالفت ها با افزایش ظرفیت رشته های پزشکی که باعث ممانعت از ورود بیشتر همان دانشجویان نخبه ای می شود که وزیر محترم از آن سحن می گویند چیست؟! دانشجویان نخبه ای که به دلیل رقابت بسیار فشرده و تا حدودی تحت تاثیر بخت و اقبال با فاصله ناچیز علمی از پذیرفته شدگان ، از تحصیل در این رشته باز می مانند و برای ادامه تحصیل در این رشته دسته دسته مهاجرت می کنند؟ مهاجرت پزشکان و خروج آنان از چرخه نظام بهداشت و درمان را هم که در نظر بگیریم وضعیت سرانه پزشک در کشور وخیم تر خواهد بود !
منظور وزیر محترم و مخالفان افزایش ظرفیت پزشکی از گسترش زیرساخت ها برای افزایش ظزفیت پزشکی نیازمند توضیح بیشتری است . آیا این زیر ساخت ها ( هر چه که هستند) چنان در این موضوع حیاتی اند که هر نوع افزایش ظرفیتی موکول به ایجاد آن است؟ حتی اگر پاسخ به این پرسش مثبت است باز هم این سوال مهم به جای خود باقی است که پس مسوولان نظام بهداشت و درمان کشور که جملگی از قشر شریف پزشک بوده اند چرا در تمام سال های گذشته به ایجاد آن ولو به صورت تدریجی همت نگمارده اند؟مگر جز این است که نظام تصمیم گیری و مدیریت در این عرصه مانند تمام حوزه های دیگر مدیریت، هم باید به فکر امورات اجرایی جاری باشد و هم به توسعه حوزه تحت مدیریت فکر کند؟! چرا نظام درمانی ما در طول سال های طولانی گذشته از توسعه زیرساخت های لازم در این زمینه به خصوص با توجه به افزایش جمعیت غفلت کرده اسیت و این غفلت همچنان و علیرغم ورود کشور به دوره پیری جمعیت که نیاز درمانی شدید خواهد شد ادامه دارد؟!
جان مردم فقط با تربیت پزشکان ضعیف در خطر می افتد؟ کمبود پزشک جان مردم را نجات می دهد؟!
