به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، سالمندان بخش قابل‌توجهی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و افزایش تعداد آنها به‌قدری است که نادیده گرفتن نیازهای این قشر می‌تواند آینده جامعه را با بحرانی جدی مواجه کند.
بر اساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، از سال ۱۳۹۰ جمعیت ایران به سمت میانسالی پیش رفته و دیگر جوان محسوب نمی‌شود. میانگین سنی کشور طی ۴۵ سال گذشته ۱۰ سال افزایش یافته و پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که تا سال ۱۴۳۰ حدود ۳۰ درصد از جمعیت کشور را سالمندان تشکیل خواهند داد. این افزایش می‌تواند فشار اقتصادی زیادی بر نظام سلامت وارد کند.
در بسیاری از روستاها و شهرهای کوچک، زوج‌های سالخورده یا والدین مسن که اغلب چندین فرزند دارند، به دور از فرزندان خود زندگی می‌کنند. پس از فوت یکی از زوج‌ها، دیگری دچار انزوای بیشتر و مشکلات جسمی و روحی می‌شود که غالباً به کوتاه شدن عمرشان می‌انجامد. این وضعیت اگرچه تراژیک و غم‌انگیز است، اما واقعیتی است که بسیاری با آن مواجه هستند.
راشد جعفرپور کلوری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، در گفت‌وگو با خبرنگار رکنا بیان کرد: "یکی از تلخ‌ترین نتایج مهاجرت‌های اجباری، تنهایی و رنج والدین در روستاها و شهرهای کوچک است. فرزندان نمی‌توانند در روستا بمانند و والدین نیز امکان کوچ به شهرهای بزرگ را ندارند. این وضعیت باعث دلتنگی والدین و نگرانی مداوم فرزندان شده است."
جعفرپور ادامه داد: "با این سبک زندگی، آرامش روانی از هر دو طرف رخت بربسته است. اگر فرزندی توانایی بیشتری برای مراقبت از والدین داشته باشد، دیگر فرزندان احساس شرمندگی و نارضایتی والدین را تجربه می‌کنند. این داستان بیشتر خانواده‌های مهاجر است."
وی با اشاره به سنگینی برنامه‌های زندگی شهری افزود: "افرادی که والدین سالمند و نسبتاً سالم دارند، چند سالی با آسودگی زندگی می‌کنند. اما خانواده‌هایی که والدینی بیمار یا ناتوان دارند، با مشکلات جدی و کمرشکنی روبرو هستند. متأسفانه با وجود شورای عالی سالمندان به ریاست رئیس جمهور و شوراهای استانی، هنوز هیچ مصوبه مؤثری برای رفع مشکلات این قشر ارائه نشده است."
جعفرپور با تأکید بر هزینه‌های بالای نگهداری سالمندان گفت: "هزینه‌های معیشتی و درمانی سالمندان در مقایسه با جوانان حدود ۶ برابر است. در شرایط فعلی، به دلیل نبود امکانات کافی در روستاها و شهرهای کوچک، نگهداری سالمندان در خانه‌ها باید با تأمین امکانات پزشکی و برنامه‌های سرگرم‌کننده و نظارت منظم انجام شود."
او پیشنهاد کرد: "ایجاد 'واحد حمایت سیار سالمندان' در روستاها و شهرهای کوچک می‌تواند به سالمندان و فرزندانشان کمک کند تا در کنار مشغله‌های فراوان زندگی، شرایط بهتری را تجربه کنند. این واحدها می‌توانند با شناسایی سالمندان، برنامه‌ریزی برای نظارت بر وضعیت درمانی و برگزاری جلسات و جشن‌های مناسب، به حفظ سلامت جسمی و روانی سالمندان کمک کنند."
جعفرپور در پایان افزود: "این واحدها، اگرچه جای خالی فرزندان را برای والدین پر نمی‌کنند، اما می‌توانند تا حدی از درد دوری و هجران والدین بکاهند."
