عصرایران ؛ رضا غبیشاوی - مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم در بیانیه اخیر خود نوشته است :" این مجمع، بازگشت این رژیم [ رژیم صهیونیستی / اسرائیل] به مرزهای قانونی پیش از تهاجم ۱۹۶۷ و تشکیل دولت مستقل فلسطین را راه‌حل برون رفت از این بحران می‌داند".
این بند با انتقاداتی روبه رو شد. به همراه این انتقادات، مطالب و ادعاهای نادرستی هم ارائه شد.
فارغ از تایید یا رد این بند از بیانیه و راه حل مطرح شده ، این نکته ها قابل بیان هستند:
نکته اول: مرزهای 67 به معنی کرانه باختری، غزه و بخش شرقی شهر قدس (بیت المقدس / اورشلیم) است. سازمان ملل و اروپا حضور ارتش اسراییل در این سه منطقه را اشغال می دانند.
تشکیل دولت فلسطین در مرزهای ۶۷ به معنی به رسمیت شناختن اسرائیل نیست بلکه تنها اشاره به مرزهای دولت و کشور فلسطین است که هنوز عضو سازمان ملل متحد نشده است.
فلسطین در مرزهای ۶۷ ، مطالبه و خواسته دولت رسمی فلسطین (تشکیلات خودگردان به ریاست محمود عباس) هم هست. همان دولتی که از سوی جمهوری اسلامی ایران، به عنوان دولت قانونی فلسطین به رسمیت شناخته شده و سفارت فلسطین در تهران نیز به سفیر آن سپرده شده است.
در واقع دولت فلسطین معتقد به مرزهای 67 برای خود است اما دولت ایران قائل به بیشتر از این مرزها یعنی سراسر مرزهای فلسطین تاریخی است. مرزهای فلسطین تاریخی به معنی کل مرزهای اسرائیل به علاوه مرزهای 67 است.
مرزهای 1967 با رنگ سبز کم رنگ و پررنگ مشخص شده اند: کرانه باختری + غزه + بخش شرقی شهر قدس (اورشلیم)
ضمن اینکه همه کشورهای جهان از جمله کشورهای عربی و اسلامی به جز ایران، خواستار برپایی دولت / کشور مستقل فلسطین درمرزهای 1967 هستند.
علاوه بر این، جمهوری اسلامی ایران بارها در مجامع بین المللی و در راس آن، سازمان ملل، به تشکیل فلسطین در مرز ۶۷ رای مثبت داده است گرچه از نظر تهران فلسطین باید در سراسر مرزهای تاریخی این سرزمین شکل بگیرد. مرزهایی که هم اکنون شامل مرزهای اسرائیل نیز می شود.
نکته دوم : در این بیانیه هیچ اشاره ای به راه حل دو دولتی یا دو کشوری نشده است. اشاره به تشکیل کشور فلسطین در مرز ۶۷ ارتباطی با ایجاد کشور اسرائیل یا راه حل دو دولتی یا به رسمیت شناختن کشور و دولت اسرائیل ندارد.
نکته سوم : حماس و رهبران آن موافق برپایی دولت مستقل فلسطین در مرزهای 67 در آینده و ایده دو کشوری (برپای فلسطین در مرزهای 67 در کنار به رسمیت شناختن کشور و دولت اسرائیل ) هستند اما در حال حاضر، کل سرزمین تاریخی فلسطین را سرزمین اشغالی می دانند.
آخرین بار هم خلیل الحیه عضو کادر رهبری حماس به صراحت گفت اگر فلسطین در مرز۶۷ تشکیل شود و ارتش اسرائیل هم به مرزهای ۶۷ عقب نشینی کند و به اشغال خاک فلسطین پایان دهد حماس نیز سلاح را به زمین می گذارد و شاخه نظامی خود را منحل می کند چرا که دلیلی برای وجود آن نخواهد داشت زیرا اشغال فلسطین به پایان رسیده است.
نکته چهارم : توصیف مرزهای قانونی برای مرزهای 1967 برای فلسطین، اشاره به جایگاه این مرز در حقوق بین الملل است. هم اکنون این مرز از سوی سازمان ملل متحد و مصوبات شورای امنیت این سازمان و دولت فلسطین به رسمیت شناخته می شود. برهمین اساس است که سازمان ملل متحد ، اروپا و امریکا، حضور ارتش اسرائیل در خارج از مرزهای 1967 را اشغالگری اسرائیل در سرزمین های فلسطینی می دانند.
نکته پنجم : تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 1967 خواسته دولت فلسطین است که ایران نیز این دولت را به رسمیت می شناسد. دولت فعلی اسرائیل، تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 67 را قبول نمی کند. در کل جهان، به جز ایران و اسرائیل، همه کشورهای جهان تشکیل دولت فلسطین در مرزهای 67 را مطالبه و تایید می کنند.
کابینه فعلی اسرائیل مخالف برپایی دولت مستقل فلسطین است و دولت ایران هم خواستار برپایی دولت فلسطین در سراسر سرزمین تاریخی فلسطین (مرزهای فعلی اسرائیل + مرزهای 67) است.
نکته ششم :دولت اسرائیل، با اشغال سرزمین های فلسطین شکل گرفت؛ عضو سازمان ملل متحد شد؛ گسترش یافت و به مرزهای کنونی رسیده است. وجب به وجب آن چیزی که هم اکنون به عنوان دولت اسرائیل و مرزهای اسرائیل شناخته می شود ازطریق اشغالگری، خون ریزی، جنگ و درگیری مسلحانه و با منطقه زور اسلحه به دست آمده است. به رسمیت شناختن مرزهای 67 به عنوان تایید و مشروعیت بخشی به اشغالگری نیست.
نکته هفتم : هر دولتی در جهان در برابر موضوعات مختلف، موضع گیری های مشخص ومعین دارد. اصرار بر اینکه همه تشکل ها و گروه ها در یک کشور، موضع دولت را تکرار کنند نه ممکن است و نه شدنی. ضمن اینکه با تنوع دیدگاه ها و نظرات جامعه نیز در تضاد است.
