حتی اگر مشکلات مربوط به تولید مثل در فضا حل شوند، مسئله تنوع ژنتیکی همچنان باقی می‌ماند. طبق نظر متخصصان، جمعیت اولیه باید از صد‌ها نفر تشکیل شود و آنها باید با «افراد مناسب» از نظر ژنتیکی جفت‌گیری کنند. احتمالاً نیاز به یک برنامه کامپیوتری یا هوش مصنوعی خواهد بود تا اطلاعات ژنتیکی تمام ساکنان را برای حفظ تنوع ژنتیکی بالا تحلیل و زوج‌های مناسب را مشخص کند.
به گزارش روزیاتو، ایلان ماسک، مدیرعامل اسپیس‌ایکس و تسلا، چشم‌انداز بلندپروازانه‌ای برای سکونت یک میلیون نفر در مریخ تا سال ۲۰۵۰ دارد. او قصد دارد تا پایان این دهه، گروه کوچکی از فضانوردان را با بزرگترین راکت ساخته شده تاکنون، یعنی استارشیپ، به مریخ بفرستد. اما دانشمندان معتقدند که مشکلات مربوط به تولید مثل در مریخ، این رویا را تقریباً غیرممکن می‌سازد.
کلی واینراسمیت، زیست‌شناس و نویسنده کتاب «شهری در مریخ»، معتقد است که طرفداران استعمار مریخ درک درستی از نحوه تولید مثل ندارند. او می‌گوید: «این میلیاردر‌ها فکر می‌کنند این فقط یک مسئله مهندسی است و تصور می‌کنند با ساخت راکتی به اندازه کافی بزرگ، بیولوژی خودش مشکلات را حل خواهد کرد؛ اما این‌طور نیست.»
در سطح مریخ، جاذبه حدود ۳۸ درصد جاذبه زمین است. این محیط کم‌جاذبه می‌تواند مانع رشد جنین و حرکت اسپرم شود. علاوه بر این، مریخ فاقد اتمسفر و لایه ازن محافظ مانند زمین است، که باعث می‌شود پرتو‌های مضر تشعشعی به سطح سرخ‌رنگ آن برخورد کنند. این تشعشعات می‌توانند به DNA جنین آسیب برسانند و باعث جهش‌های ژنتیکی در رحم شوند.
حتی اگر مشکلات مربوط به تولید مثل در فضا حل شوند، مسئله تنوع ژنتیکی همچنان باقی می‌ماند. طبق نظر متخصصان، جمعیت اولیه باید از صد‌ها نفر تشکیل شود و آنها باید با «افراد مناسب» از نظر ژنتیکی جفت‌گیری کنند. احتمالاً نیاز به یک برنامه کامپیوتری یا هوش مصنوعی خواهد بود تا اطلاعات ژنتیکی تمام ساکنان را برای حفظ تنوع ژنتیکی بالا تحلیل و زوج‌های مناسب را مشخص کند.
پروفسور دیوید کالن، متخصص زیست‌شناسی فضایی از دانشگاه کرنفیلد، تأکید می‌کند که «سؤالات بی‌پاسخ بیولوژیکی و حقوقی» در مورد رابطه جنسی در فضا وجود دارد که باید «فوراً» به آنها پرداخته شود. مسئله اصلی، تأثیر جاذبه تغییریافته بر رشد اسکلتی-عضلانی پس از تولد، دوران کودکی و نوجوانی است.
ماسک اخیراً اعلام کرده که اسپیس‌ایکس قصد دارد راکت چند میلیارد دلاری استارشیپ را در سال ۲۰۲۶ به مریخ بفرستد، اگرچه این یک مأموریت بدون سرنشین خواهد بود. دو سال بعد در ۲۰۲۸، استارشیپ برای اولین بار انسان‌ها را به مریخ خواهد برد که اولین گام‌های بشر بر روی سیاره‌ای دیگر خواهد بود.
هدف نهایی ماسک تبدیل انسان‌ها به گونه‌ای «چندسیاره‌ای» است. او معتقد است که یک فاجعه طبیعی یا انسانی نهایتاً باعث پایان تمدن خواهد شد و مهاجرت به سیاره دیگر را ضروری می‌سازد. اما دانشمندان تأکید می‌کنند که چالش‌های بیولوژیکی و محیطی موجود در مریخ، تحقق این رویا را بسیار پیچیده‌تر از آنچه تصور می‌شود می‌سازد.
