ستارگان می‌توانند از ابرهای مولکولی متراکم و تاریکی که از آنها متولد می‌شوند، ساختارهایی پیچیده و عظیمی از غبار خلق کنند. کاربرد ابزارهای اصلی این ستارگان تراشیدن این ساختارهای دقیق، نور پرانرژی و بادهای ستاره‌ای شدید است.
گرمای ستارگان ابر مولکولی تاریک تبخیر را می‌کند و باعث پراکندگی و درخشش گاز هیدروژن محیط می‌شود. در واقع تابش ستارگان باعث می‌شود گازهای هیدروژن محیط برانگیخته شوند و در موج فروسرخ بدرخشند.
در این تصویر، خوشه باز ستاره‌ای جدیدی، با نام IC 1590، دیده می‌شود که درحال شکل‌گیری در کنار ساختارهای پیچیده‌ای از غبار میان‌ستاره‌ای در سحابی نشری NGC 281 است.
سحابیNGC 281 به‌دلیل شکل کلی‌اش که یادآور بازی پکمن است، به نام «سحابی پکمن» (Pacman) شناخته می‌شود.
ابر غبارآلودی که درست بالای مرکز تصویر روز ناسا دیده می‌شود، در دسته اجرامی به نام bok globule قرار می‌گیرد. این تکه ابر ممکن است درنهایت تحت‌تأثیر گرانش، دچار فروپاشی شده و در خود فروبریزد و یک یا چند ستاره را شکل دهد.
(گلبول بوک ابر متراکمی از گاز و غبار میان‌ستاره‌ای است که اغلب به‌عنوان زایشگاه ستارگان شناخته می‌شود. این اجرام عمدتاً از هیدروژن مولکولی، کربن‌دی‌اکسید، هلیوم و ذرات غبار (سیلیکات) تشکیل شده‌اند و جرمی نزدیک به ۲ تا ۵۰ برابر جرم خورشید دارند. این اجرام اغلب به شکل‌گیری ستارگان جدید یا سیستم‌های ستاره‌ای چندتایی منجر می‌شوند.)
سحابی پکمن در فاصله حدود 10 هزار سال نوری از ما در راستای صورت فلکی ذات‌الکرسی قرار دارد.
