روزنامه جوان نوشت: بسیاری از اصلاح‌طلبان با وفاق از همان ابتدای شکل‌گیری دولت چهاردهم مشکل داشتند. آنها تاب این را نداشتند که همه پست‌های دولتی سهم اصلاح‌طلبانی که آنها می‌گویند، نباشد و در مسیر این سهم‌خواهی بار‌ها علیه وفاق نوشتند یا صراحتاً از منصوبین پزشکیان انتقاد کردند. در ادامه هم تلاش کردند این وفاق را مدام به رخ رقبا بکشند. حالا که کار دولت به طور جدی شروع شد و از روز‌های آغازین گذشته‌ایم، گویا قرار است وفاق ابزار اعمال فشاری بر سر همه منتقدان باشد و حتی حق قانونی نمایندگان مجلس برای استفاده از ابزار قانونی خود برای نظارت بر دولت را زیر سؤال ببرد.
قصه انتقام از ظریف به خاطر نقش‌آفرینی او در انتخابات هم خیلی کودکانه و مبتذل است. ظریف به خاطر قانون «نحوه انتصاب اشخاص در مشاغل حساس» نمی‌تواند در دولت حضور داشته باشد و این قانون مصوب پاییز ۴۰۱ است و در سال دوم دولت شهید رئیسی است و برای محمدجواد ظریف تصویب نشده است. در واقع از نگاه اصلاح‌طلبان تندرو، وفاق یعنی هر چه دولت می‌گوید و می‌خواهد نمایندگان مجلس بگویند چشم و «نه» نیاورند و دولت هیچ مخالفی نداشته باشد! آنچه تندرو‌ها از وفاق دولت پزشکیان ساخته‌اند، در واقع چماقی بر سر همه کسانی است که در یک جایی با دولت پزشکیان مخالف باشند.
