در برخی کشورها، کل مقدار آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده در حیوانات، ۴ برابر بیشتر از مقدار مورد استفاده در انسان است و در بسیاری از کشورها نیز اغلب آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده در حیوانات به جای استفاده برای درمان بیماری، برای افزایش رشد و پیشگیری از بیماری در حیوانات سالم مورد استفاده قرار می‌گیرد.
این باکتری‌ها می‌تواند از طریق تماس مستقیم بین حیوانات و انسان یا از طریق زنجیره غذایی و محیط زیست از حیوانات به انسان منتقل شود. عفونت‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک در انسان می‌تواند باعث بیماری‌های طولانی‌تر، افزایش تعداد بستری شدن در بیمارستان، درمان ناموفق و حتی در مواردی منجر به مرگ شود.
برخی از انواع باکتری‌هایی که باعث عفونت‌های جدی در انسان می‌شود، در حال حاضر در برابر اکثر یا تمام درمان‌های موجود مقاوم شده و گزینه‌های درمانی برای برخی از انواع عفونت‌ها در حال پایان یافتن است.
در این راستا سازمان جهانی بهداشت توصیه می‌کند که استفاده از تمام کلاس‌های آنتی‌بیوتیک‌های مهم پزشکی در حیوانات تولیدکننده مواد غذایی، به طور کلی کاهش یابد تا به حفظ اثربخشی آن‌ها برای پزشکی انسانی کمک کند؛ از جمله:
۱_ محدودیت کامل این آنتی بیوتیک‌ها برای ترویج رشد و پیشگیری از بیماری بدون تشخیص.
۲_ حیوانات سالم برای پیشگیری از بیماری، تنها در صورتی آنتی بیوتیک دریافت کنند که بیماری در سایر حیوانات در همان گله یا جمعیت تشخیص داده شده باشد.
۳_ در صورت امکان، حیوانات بیمار برای تعیین موثرترین و محتاطانه‌ترین آنتی‌بیوتیک برای درمان عفونت خاص، مورد آزمایش قرار گیرند.
۴_ آنتی‌بیوتیک‌هایی که در حیوانات استفاده می‌شود، از میان دسته‌هایی که سازمان جهانی بهداشت به عنوان «کمترین اهمیت» برای سلامت انسان ذکر کرده است انتخاب شود، نه از میان گروه‌هایی که به عنوان «بزرگترین اولویت و مهم‌ترین اهمیت» طبقه‌بندی شده و اغلب آخرین خط یا یکی از درمان‌های محدود برای درمان عفونت‌های جدی باکتریایی در انسان است.
۵_ داروهای ضد میکروبی که از سوی سازمان جهانی بهداشت به عنوان داروهای حیاتی برای پزشکی انسان طبقه‌بندی شده است، باید در حیوانات تنها زمانی استفاده شود که آخرین نتایج کشت و حساسیت باکتری‌های شناخته شده که باعث بیماری شده، نشان دهد که داروهای ضد میکروبی حیاتی تنها گزینه است.
۶_ همچنین گزینه‌های جایگزین برای استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها برای پیشگیری از بیماری در حیوانات شامل: بهبود بهداشت؛ استفاده بهتر از واکسیناسیون؛ تغییر در محل نگهداری حیوانات و شیوه‌های پرورش است.
انتهای پیام
