ساخت بوئینگ یک نسخه پیشرفته از جنگنده F-15 Strike Eagle است که توسط شرکت McDonnell Douglas طراحی و ساخته شده بود. این نسخه از اف-۱۵ که به دلیل کاهش سطح مقطع راداری‌اش شناخته شده است، در درجه اول برای مشتریان بین المللی ساخته شده بود. بوئینگ نمونه اولیه Silent Eagle را در مارس ۲۰۰۹ رونمایی کرد و اولین پرواز خود را در جولای ۲۰۱۰ انجام داد.
به گزارش روزیاتو، در حالی که چندین نیروی هوایی جهانی به Silent Eagle علاقه نشان دادند، این نوع برای نیروی هوایی ایالات متحده پرواز نکرد. این مقاله به بررسی طراحی F-15SE و دلایل اینکه انتخاب مناسبی برای نیروی هوایی ایالات متحده نبود خواهد پرداخت.
طراحی F-15SE Silent Eagle
طول: ۱۹.۴ متر
ارتفاع: ۵.۶ متر
طول بال ها: ۱۳ متر
محفظه سلاح‌های تطبیقی (CWB)
ظرفیت حمل محموله افزایش یافته
ردپای راداری کاهش یافته
پایه‌های تسلیحاتی برای ۴ موشک هوا به هوای اضافی
دم‌های عمودی دوگانه
طراحی Silent Eagle بر اساس بدنه F-15 اورجینال است، با چندین بهبود در ویژگی‌ها، سیستم‌ها و اجزای آن. این هواپیما دارای یک محفظه جدید و تطبیقی سلاح‌ها (CWB) است که جایگزین مخازن سوخت تطبیقی استاندارد می‌شود. این تغییرات به طور قابل توجهی ظرفیت حمل داخلی جنگنده را افزایش داده و ردپای راداری آن را به حداقل می‌رساند.
طراحی محفظه جدید سلاح‌ها با پلتفرم خارجی هواپیما مطابقت دارد و احتمال شناسایی هواپیما را کاهش می‌دهد. لایه روکش منحصربه‌فردی بر روی سطوح مختلف هواپیما اعمال شده بود تا ردپای رادار آن را کاهش دهند. ویژگی پنهانکاری بهبود یافته، نقطه قوت اصلی برای Silent Eagle بود که کارآیی ماموریتی بیشتری را ممکن می‌کرد.
همچنین جنگنده Silent Eagle دارای دو ایستگاه تسلیحاتی اضافی بود که تعداد موشک‌های هوا به هوای قابل حمل را افزایش می‌داد. دو دم عمودی این نوع را فوق‌العاده منحصربه‌فرد می‌ساخت، ترکیبی که لیفت عقب هواپیما را بهبود بخشیده و در عین حال استفاده بالستیک را کاهش می‌داد. برد عملیاتی آن با افزایش لیفت آیرودینامیکی و کاهش اصطکاک، بیش از ۱۸۵ کیلومتر افزایش یافته بود.
حداکثر سرعت: ۲.۴۵ ماخ، ۲۶۰۲ کیلومتر در ساعت
سرعت کروز: ۹۱۹ کیلومتر در ساعت
برد: ۳۹۷۱ کیلومتر با سه مخزن سوخت خارجی
برد رزمی: ۱۰۸۵ کیلومتر
برد فرابری: ۵۶۰۰ کیلومتر با مخازن سوخت تطبیقی و سه مخزن سوخت خارجی
سقف پروازی: ۶۵.۰۰۰ فوت (۲۰.۰۰۰ متر)
F-15SE Silent Eagle یک هواپیمای نسل چهارم است که عمدتاً به خاطر تلاش‌های دفاعی برنامه‌های جنگنده تهاجمی نسل پنجم کنار گذاشته شد. نسخه Silent Eagle درست زمانی رونمایی شد که پیمانکاران دفاعی در ایالات متحده در حال رقابت برای عقد قرارداد ساخت برنامه نسل پنجم چند منظوره بودند که می‌توانست نیازهای نیروی هوایی ایالات متحده را برآورده کند.
جنگنده‌های برتری هوایی نسل جدید به طور قابل توجهی بهتر از هواپیماهای تقویت شده نسل چهارم مانند عقاب بی‌صدا بودند. علاوه بر این، با توجه به یکسان بودن بدنه و اجزای اصلی هواپیما با F-15 اورجینال، علاقه چندانی به سرمایه‌گذاری در آن وجود نداشت.
برخلاف F-15 Silent Eagle، نیروی هوایی خواهان یک هواپیمای برتری هوایی جدید بود که بتواند به سرعت ۲.۵ ماخ برسد و بار قابل توجهی بیشتر از طرح‌های قدیمی حمل کند. با ایده موشک‌های هسته‌ای و نیاز بالقوه به آن‌ها در آینده، حداکثر وزن برخاست بیشتر به یکی از نیازهای مهم نیروی هوایی تبدیل شد.
در حالی که F-15SE به عنوان یک هواپیمای نسل چهار پلاس با بسیاری از قابلیت‌های پنهانکاری و تهاجمی جدیدتر به بازار عرضه شد، بیشتر به عنوان یک جنگنده صادراتی دیده می‌شد، در درجه اول برای اپراتورهای قدیمی این جنگنده مانند نیروی هوایی کره جنوبی و نیروی هوایی سلطنتی عربستان سعودی. این دو نیروی هوایی، همراه با برخی دیگر، در ابتدا به عقاب بی‌صدا علاقه نشان دادند با این امید که ناوگان موجود اف-۱۵های خود را ارتقا دهند.
اعتقاد بر این بود که نسخه بهبود یافته F-15SE به طور قابل توجهی از بسیاری از هواپیماهای رقیب موجود در بازار از جمله Eurofighter Typhoon و Su-35 روسی پیشرفته‌تر است.
وزارت دفاع ایالات متحده می‌خواست این هواپیمای تک موتوره را ارتقا دهد تا تغییرات دریچه سوخت را کارآمدتر انجام داد، ظاهراً با تولید F-15SE. جنگنده Silent Eagle دارای دو موتور توربوفن F110-GE-129 ساخت جنرال الکتریک است که نزدیک به ۳۰.۰۰۰ پوند نیروی پیشرانه برخاست تولید می‌کنند. گزینه موتوری دیگر برای این هواپیما، دو موتور توربوفن Pratt & Whitney F 100-PW-229 است که نیروی پیشرانه مشابهی را تولید می‌کنند.
F-15EX Eagle II با اکثر ویژگی‌های معرفی شده در Silent Eagle طراحی شده است و به عنوان یک پلتفرم نسل چهارم پلاس در نظر گرفته می‌شود. این پلتفرم جنگنده مناسب همه شرایط آب و هوایی برای اهداف نیروی هوایی ایالات متحده، به ویژه در مورد پرواز در ارتفاع پایین و هدف گیری دقیق، بسیار مناسب بود.
به ادعای نیروی هوایی ایالات متحده،
«سیستم ناوبری ارتفاع پایین و هدف گیری فروسرخ برای شب یا LANTIRN به هواپیما اجازه می‌دهد در ارتفاع کم، در شب و در هر شرایط آب و هوایی پرواز کند و با انواع سلاح‌های هدایت شونده و غیر هدایت شونده به اهداف زمینی حمله کند. سیستم LANTIRN، متشکل از دو غلاف متصل به قسمت بیرونی هواپیما، به F-15E دقت بی‌نظیری در شلیک تسلیحات در روز یا شب و در هوای بد می‌دهد».
