فرارو درادامه آورده است ، ابوترابی نماینده مشهد در مجلس شورای اسلامی در نامه‌ای به محمدباقر قالیباف رییس مجلس از او خواست که به نمایندگان تذکر دهد بدون اطلاع رای دهنده، دکمه رای گیری را خلاف نظر وی فشار ندهند. در بخش ابتدایی این نامه اشاره شده که این رفتار به کرات رخ داده است.
این نماینده مجلس اشاره کرده است که این شوخی ها، باعث می‌شود صحت رای گیری‌های مجلس خدشه دار شود. این موضوع در شرایطی مطرح می‌شود که هم اکنون برخی قوانین تصویب شده در مجلس از جمله قانون عفاف و حجاب منتقدان و مخالفانی در اقشار مختلف جامعه دارد و برخی تحلیلگران و فعالان سیاسی و حقوقی معتقدند این قانون بدون توجه به تبعات آن به تصویب رسیده یا دقت کافی درباره برخی بند‌های آن مبذول نشده است.
با توجه به این شرایط پرسش‌هایی درباره تبعات این نوع رفتار‌ها در مجلس مطرح است. منصور حقیقت پور ، فعال سیاسی اصولگرا، نماینده و نایب‌رئیس دوم کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس نهم شورای اسلامی به این پرسش‌ها پاسخ داده است:
حقیقت پورافزود : رای‌هایی که نماینده با تفکر و تلاش و بررسی به آن می‌رسد و به نیابت از مردم، اعلام می‌کند، «حق الناس» است. این حق مردم است و رفتار غالب در مجلس در دوره‌های پیشین این نبوده که رای دادن مبتنی بر شوخی و شیطنت استوار باشد. درست است که هر چند وقت یکبار ممکن است چنین رفتار‌های مبتنی بر شوخی در دوره‌هایی دیده شده باشد، اما نمی‌توان گفت یک رفتار متداول و رایج بوده است. نمایندگان باید روی رای خود تعصب داشته و هویت جایگاهی داشته باشند که بتوانند از رای خود دفاع کرده و بگویند انتخابشان درست است. اگر مواردی اینچنین دیده می‌شود که افراد از روی شوخی و شیطنت، در آراء یکدیگر دخالت می‌کنند، این رویه غالبی در مجلس نبوده است. شاید بتوان گفت رویه غالب این بوده که برای افزایش آراء تبلیغ شود، برای مثال نمایندگان یکدیگر را ترغیب و تشویق کنند که به موضوعی خاص رای مثبت یا منفی دهند. این موضوع هم ایرادی ندارد، به هر حال ممکن است موضوعی به رای گذاشته شود که در حوزه تخصصی باشد و همه نمایندگان روی این موضوع متخصص نباشند. مثلا رای درباره یک موضوع کارگری، معمولا بیشتر بر اساس نظرات فراکسیون‌های مربوطه پیش می‌رود چرا که در این حوزه، متخصص‌تر هستند.
این فعال اصولگرا گفت : «اما جو غالب نباید این باشد که کسی بخواهد به جای کسی دیگر چه به شوخی و چه به جدی رای دهد. حقیقت این است که نمایندگان مجلس به نیابت از مردم ایران، در حال ریل گذاری و تعیین تکلیف برای کشور هستند، نمایندگان نمی‌توانند حقوق مردم را نادیده بگیرند، چه برای تفریح و شوخی چه عامدانه. شرایط کشور بسیار شرایط حساسی است و نمایندگان محترم باید با استفاده از ظرفیت‌های کارشناسی نظر بدهند. روش خود من در دوران نمایندگی این بود که طرح‌ها و لوایحی را که ارائه می‌شد، با کسب نظر از اساتید دانشگاه‌ها، فرهنگیان و متخصصان حاضر در حوزه انتخابیه خودم مورد بررسی قرار می‌دادم. حتی در بحث انتخاب وزرا هم همینطور بود. اگر برای گزینه وزیر آموزش و پرورش شخصی معرفی می‌شد، از اساتید فرهنگی کسب نظر می‌کردم تا بدانم رای مثبت یا منفی من چه تاثیری خواهد داشت. این بسیار مثبت است که هر نماینده در حوزه انتخابیه خود حداقل ۵ مشاور حرفه‌ای و متخصص در حوزه‌های مختلف داشته باشد تا در امر چکش کاری، بررسی و ایرادسنجی لوایح، کمک کنند. اگر قرار باشد این اقدامات به شکلی جدی پیگیری شود، دیگر جایی برای شوخی وجود ندارد، چون به طور مستقیم با سرنوشت مردم در ارتباط است.»
برخی حلقه‌های محفلی مجلس در دخمه‌های خود و سونا تصمیم گیری می‌کنند
حقیقت پور با اشاره به تلاش برخی جریان‌ها در مجلس برای اثرگذاری‌های پشت پرده در آراء گفت: «بخشی از رای دادن در مجلس به این شکل است که گاهی فراکسیونی یک موضوع را در دستور کار قرار می‌دهد و در سایه بررسی و جمع بندی این فراکسیون، تصمیم‌هایی گرفته می‌شود که اقدامی باید انجام شود یا نباید انجام شود. آن فراکسیون به تبع خرد جمعی، می‌تواند نظر فراکسیون را داشته باشد ولی اصالت رای متعلق به خودش است. البته حقیقت این است که ما یک «حلقه محفلی» در مجلس داریم، اعضای این حلقه در سوناها یا دخمه‌های خود می‌نشینند و تصمیماتی می‌گیرند که چه کاری انجام دهند و چه کاری انجام ندهند، اما نظر این اشخاص، نظر غالب در مجلس نیست. این حلقه‌های محفلی از دید من اقلیت و رادیکال اقلیت هستند و بیش از آن که عددی باشند و تاثیرگذاری داشته باشند، جیغ و فریاد می‌زنند. این حلقه، صدا و سیما، رسانه ها، فضای مجازی و امثالهم را دارد. به هر حال صدای این حلقه‌ها برای جیغ زدن بلند است، اما این که جیغ و فریاد می‌کنند به این معنا نیست که لزوما، درست هم بگویند.»
