عصر ایران ؛ سمیه جاهد عطائیان ــ پروین، زنی جوان که بیش از ۱۵ سال پیش در حادثه‌ای تلخ و بی‌رحمانه به دلیل آتش سوزی شدید، دو دست خود را از دست داد، اکنون داستان زندگی‌اش را با امید و پشتکار ادامه می‌دهد. حادثه‌ای که در ۱۸ سالگی زندگی‌اش را به طور کامل تغییر داد، اما او توانست با تمام سختی‌ها و دردها، زندگی جدیدی برای خود بسازد.
فیلم گزارش را این‌جا ببینید
پروین در صحبت‌های خود به چالش‌های روزمره‌ای اشاره می‌کند که ناشی از نگاه‌های مردم است. او در ابتدا برای پنهان کردن معلولیت خود از چادر استفاده می‌کرد، تا آنجا که حتی از حضور در مهمانی‌ها و اجتماعات پرهیز می‌کرد. اما این تلاش‌ها فقط باعث افزایش احساس ناراحتی و استرس در او شد. به گفته‌ی پروین، «چند سال این وضعیت ادامه داشت، ولی کم کم احساس کردم که دیگر نمی‌توانم خودم را پنهان کنم». بعد از مدت‌ها، او تصمیم گرفت چادر را کنار بگذارد و دست‌هایش را به دیگران نشان دهد، با این حال نگاه‌های ترحم‌آمیز مردم همچنان او را آزار می‌دهد.
پروین در گفتگو با خبرنگار ما از حادثه‌ای که به سوختگی شدید او منجر شد صحبت کرد. او به یاد می‌آورد: «موقعی که خواب بودم، در اثر آتش سوزی دچار معلولیت شدم از ناحیه دو دست». این حادثه نه تنها آسیب‌های جسمانی به او وارد کرد، بلکه تاثیرات روحی و روانی زیادی نیز بر جای گذاشت. در ابتدا پروین با احساس شکست و افسردگی روبرو شد، اما کم‌کم توانست خود را قانع کند که باید زندگی خود را ادامه دهد و به تلاش برای بازسازی زندگی‌اش پردازد. او به خود گفت: «باید زندگی کنم، بالاخره زنده‌ام».
در پاسخ به سوالات درباره پیگیری‌های درمانی، پروین توضیح داد که پزشکان در قروه و کرمانشاه ابتدا امید خود را از دست داده بودند. اما پس از مراجعه به پزشکان تهران، پیشنهاد شد که دست‌های او به طور کامل قطع شده و دست‌های مصنوعی جایگزین شود. این پیشنهاد اما با مخالفت پروین روبرو شد، چرا که او می‌خواست خود را با شرایط جدید سازگار کند و به جای اتکا به دست مصنوعی، در تلاش بود که زندگی را به شکلی متفاوت پیش ببرد. پروین گفت: «مشاوران به من گفتند که این اتفاق افتاده و باید با آن کنار بیایم».
پروین با پشتکار فراوان، توانست خود را با معلولیت جدیدش سازگار کند. او به انجام کارهای خانه و امور شخصی‌اش ادامه داد و سپس با معرفی انجمن باران، به فعالیت‌های اجتماعی و هنری روی آورد. این انجمن به افراد دارای معلولیت کمک می‌کند تا با توانمندی‌های خود، به زندگی بازگردند و مشارکت موثری در جامعه داشته باشند. پروین علاوه بر خیاطی، عروسک‌سازی، کیف‌دوزی، گلیم‌بافی و طراحی کوزه، از سال‌های اخیر مسئولیت‌های دیگری در انجمن «باران» به عهده گرفت و به این طریق به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، خدمت رسانی می‌کند.
پروین درباره اهمیت کارهای هنری در زندگی‌اش می‌گوید: «هنر برای من یک مسیر آرامش است. وقتی کارهای هنری را انجام می‌دهم، تمام خستگی و عصبانیت‌هایم از بین می‌روند و با ذوق و آرامش کارم را ادامه می‌دهم». او همچنین اشاره می‌کند که حتی با نصف انگشت‌های دست خود، توانسته است کارهای زیادی انجام دهد که برایش ارزشمند و مفید است.
پروین در ادامه تأکید می‌کند که حمایت و تشویق خانواده، به خصوص از سوی مادر و اعضای دیگر خانواده، تاثیر زیادی در بهبود روحیه و اعتماد به نفس او داشته است. به گفته پروین: «خانواده خیلی تأثیرگذار است. وقتی که خانواده از من حمایت می‌کند، احساس می‌کنم که هنوز می‌توانم کارهای بزرگی انجام دهم». او همچنین می‌گوید که مادرش وقتی متوجه نگاه‌های ترحم‌آمیز مردم می‌شود، بسیار ناراحت می‌شود و همیشه به دیگران یادآوری می‌کند که دخترش کاملاً سالم است.
