به گزارش خبرگزاری مهر، حبیب احمدزاده نویسنده و پژوهشگر با اشاره به وقایع مربوط به سوریه، وجود «جزایر مقاومت مردمی» و اتکا به قدرت و توانایی مردم را یکی از دلایل پیروزی‌های ایران در دفاع مقدس دانست و نبودن همین عامل را، از مهم‌ترین دلایل شکست بشار اسد رئیس جمهور سوریه معرفی کرد.
این نویسنده با بیان اینکه بسیاری از افراد به خاطر تسلسل حوادث و سقوط حکومت بشار اسد دچار بهت‌زدگی و حتی انعفال شدند، گفت: اگر کسی با دقت نظر بیشتری به تاریخ مواجهه با استعمار، حداقل در خاورمیانه نگاه کند، متوجه می‌شود که این نوع شکست‌های ظاهرا ناگهانی، بیش از آن که به قدرت واقعی گروه مهاجم مربوط باشد، به زمینه‌سازی‌هایی مرتبط است که از مدت‌ها قبل، خواسته یا ناخواسته به دست خودِ طرف مغلوب، انجام شده است.
احمدزاده به یادآوری چند تجربه تاریخی در ایران پرداخت و ادامه داد: در جنگ جهانی اول، مبارزان جنوب و امثال رئیس‌علی دلواری و یارانش سلاح داشتند و دارای قدرت محلی و مردمی زیادی بودند. اما در عوض دولت مرکزی قاجار بسیار ضعیف بود و نتیجه این شد که دلاورمردان جنوبی با وجود تمام زحمات‌شان و با وجود چند سال مقاومت، باز هم در آخر به دلیل عدم پشتیبانی قوای مرکز، در مقابل نیروی متجاوز انگلیس، شکست را پذیرا شدند.
نقش رضاخان در نابودی جزایر مقاومت مردمی و تأثیر آن در سقوط ایران به دست متفقین
وی سپس به نقش رضاجان در تضعیف جزایر مقاومت مردمی و اشغال کشور به دست متفقین اشاره کرد و افزود: پس از آن تجربه تاریخی و در بین جنگ‌های اول و دوم جهانی، رضاخان با به قدرت رسیدن، مدعی برچیدن قدرت‌های ملوک الطوایفی در میان قبایل محلی شد. او تلاش بسیاری برای ایجاد یک ارتش متحد الشکل انجام داد و این سیاست تمرکزگرایی را به شدت و با تخته قاپو کردن ایلات و اقوام مختلف در سراسر کشور به انجام رساند. برچیدن این جزایر مقاومت محلی باعث شد که ایران، با وجود ادعاهای بسیار رضاخان و بالیدنش به آن ارتش، در مقابل هجوم ارتش متفقین بسیار آسیب‌پذیر باشد و پادگان‌های تهران بدون شلیک حتی یک فشنگ و حتی مواجهه چشمی با دشمن مهاجم، سقوط کند. در این بین باز هم دولت مرکزی که ادعای قوی بودن داشت، در عمل به خاطر تضعیف مطلق عشایر یا همان جزایر مقاومت محلی، رکن مهم مقاومت و بازوی راست خود را از دست داد و عملا باعث سقوط کشور شد.
بسیج مستضعفین، بهره‌گیری از جزایر مقاومت مردمی در دفاع مقدس
این نویسنده بسیج مستضعفین را الگوی مثبتی از مقاومت مردمی دانست و گفت: سال‌ها بعد و در زمانه حمله عراق به ایران یا همان تجربه دفاع مقدس بود که شگفتانه‌ای رخ داد. به علت اعتماد مطلقی که در آن دوران بین ملت و حکومت وجود داشت، حکومت با تشکیل بسیج و سازماندهی میلیونی، هر گونه اسلحه‌ای را، از اسلحه‌های سبک گرفته تا توپ و تانک، در اختیار مردم گذاشت و قدرت عظیم و لایزالی را به جبهه‌ها روانه کرد که هرگز تمام‌شدنی نبود و جواب این اعتماد، آن بود که حتی ذره‌ای از خاک این کشور جدا نشد. این تجربه در دوره اول نبرد سوریه، در روزهای اول حمله گروه‌های ارعابی، با انتقال تجربه بسیج از ایران به بشار اسد، باعث ایجاد گروه‌های مردمی (قوات الامن وطنی) گردید. مردمانی عادی که در حال دفاع از محله و ناموس خود در مقابل خشونت گروه‌های چند هزار شاخه ارعابی بودند و توانستند ورق جنگ را بر ضد آن گروه‌های مهاجم برگردانند. ولی دو سال پیش بود که بشار اسد با برچیدن جزاِیر مقاومت یا همان قوات الامن الوطنی، همان اشتباه رضاخان را تکرار کرد و این، به دلیل دعوت شدنش به دو سه جلسه اجلاس سران عرب بود و آسودگی از دشمنی سران کشورهایی که او فکر می‌کرد با راحتیِ خیال تمسک به آنان، دیگر نیازی به این گروه‌های مقاومت محلی ندارد و آن شد که گویند: چو دزدی با چراغ آید، گزیده تر بَرَد کالا.
انحلال حشدالشعبی، نقشه امروز دشمنان برای نابودی عراق است
احمدزاده اضافه کرد: امروزه دشمنان غربی، این سیاست را با درخواست انحلال جیش‌الشعبی در عراق نیز به کار می‌برند. ولی بدانیم تا این گروه‌های مقاومت محلی و یا همان جزایر با انگیزه مقاومت، مانند بسیج در هر کشوری وجود دارند، دیگر کسی نمی‌تواند کاروان به راه انداخته و بدون مانع تا قلب آن مملکت پیشروی کند. همان‌گونه که پیشروی احمقانه و ستونی گروه رجوی از کرمانشاه پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ در اواخر جنگ ایران و عراق به سبب وجود همین جزایر مقاومت در محور چهار زبر در نطفه خفه و به جایی نرسید.
وی در پایان گفت: به هر حال یکی دیگر از درس‌های سوریه برای ما ایرانیان آن است که این دشمنان نه صرفا با حکومت کشورها، که با اصل وجودی قدرت ملت‌ها در هر کشوری مشکل دارند. و به همین دلیل بود که دیدیم نابودی مطلق زیرساخت‌های نظامی، علمی و حتی تحقیقات کشاورزی سوریه، حتی بعد از سقوط اسد، هیچ ربطی به این دولت و یا آن دولت پیدا نکرد و هیچکس هیچ اعتراضی به آن نداشت. هدف دشمنان هر کشور، جز نابودی توان ایستادگی و نوکرسازی دوباره از آن کشور نیست.
