همشهری آنلاین- لیلا باقری: چنار، شاه درخت‌های ایران است و در باورهای کهن، نه تنها به‌خاطر عظمت و عمر طولانی که به خاطر پوست‌اندازی هرساله‌اش، نمادی از جوانی و حیات دوباره است.
خاک تهران هم با چنار عجین است و آن را چنارستان هم گفته‌اند و محله‌هایی هم با نام هفت‌چنار و پاچنار دارد. شهرت چنارهای تهران در تاریخ هم ثبت شده و آمده که چنار بزرگ تجریش نظر مارکوپولو را به خود جلب کرد. چنار سوخته امامزاده یحیی هم در باورهای عامه، شفادهنده بیماری بود و مادران هر چهارشنبه بچه‌ها را برای شفا از سیاه‌سرفه دور این چنار می‌چرخاندند.
هنوز هم چنارهای کهن‌سال بخشی از تاریخ زنده تهرانند، مثل چنارهای چندشاخه روستای کن و آن چنار کهنی که وقت قدم زدن در کوچه‌باغ‌های کن دیدم و دور قد و بالایش گشتم و آرزوی سلامتی و در امان ماندنش را کردم از گزند آدم‌ها که زنی از راه رسید و ساده به درخت دخیل بست... یادم افتاد که چنار از دیرباز برای ما ایرانیان مقدس بوده است و نماد سرزندگی و حیات دوباره... و گفتم چه خامم که به زیارت عابدی آمده‌ام و جای دخیل به درگاهش، آرزو می‌کنم برای او... او که چناری رعنا و زیباست و هرچه بالاتر برود دست‌هایش افشان‌تر می‌شود و خواهشش کم‌تر.
با زن هم‌دعا شدم و چه خواهش به‌جایی هم داشت در این روزگار نابه‌جای نامرداد آشفته. چه آروزی خوبی کرد در این روزگار آشفته؛ دعایی برای صلح جهانی و در امان ماندن دنیا از گزند جنگ و بلا... آمین!
راوی: لیلا باقری
تدوینگر: عاطفه حسین‌زاده
