دکتر رضا پور حسین در یادادشتی نوشت؛ امروز فیلم سینمایی عزیز را به همراه کارگردان، تهیه کننده، و دو تن از بازیگران فیلم و اساتید و دانشجویان روان‌شناسی در دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران تماشا کردیم.
عزیز، مادر بزرگی است که شوهرش فوت کرده و دچار آلزایمر شدید است و خانواده او بویژه پسر کوچکش( روزبه حصاری) برای سازش او با زندگی کوشش زیادی می‌کنند، اما دچار مسایل خاصی می‌شوند که خط اصلی داستان پر کشش آن را تشکیل می‌دهد.
فیلم عزیز به لحاظ قصه و کارگردانی(مجید توکلی) اثری علمی، اجتماعی، نجیب، روان، و تاثیرگذار است. بستر اقلیمی و اجتماعی فیلم در یک خانواده گیلانی روایت می‌شود. نکته مهم، تعهد کارگردان به مولفه زبان و لهجه گیلکی در کنار مولفه‌های دیگر مردم شناسی گیلان در فیلم است. البته کسانی که بااین زبان آشنا نیستند، زیرنویس آن را به فارسی می‌بینند.
دلیل آنکه این فیلم در میان اساتید و دانشجویان روان‌شناسی اکران شد، طرح بیماری مزمن آلزایمر و شرایط خاص «مراقبت خانواده» از این بیماران و نیز طرح چالش‌ها و مسایلی است که خانواده این بیماران دست به گریبان هستند.
فرق این بیماران با بیماران دیگر این است که آنها نسبت به بیماری خود هشیار نبوده و دنیای ذهنی آنان با دنیای اطرافیان کاملا متفاوت است. به همین دلیل هیچ تعاملی بین آنها شکل نمی‌گیرد و بیمار با سطح بیماری شدید، کوچکترین همراهی را با مراقبان خود ندارد. به همین دلیل مراقبان این بیماران مشکلات بیشتری را برای سازش بیماران با زندگی خود متحمل می‌شوند.
تفاوت دیگر این است که قبل از اهمیت سازش فرد مبتلا با زندگی خویش، سازش اطرافیان با بیمار با توجه به نبود حافظه فرد اهمیت بیشتری دارد و طبعا آنها رنج بیشتری را متحمل می‌شوند.
فیلم سینمایی «عزیز» به خوبی تفاوت دو زندگی بیمار و مراقبان را با نمایش خانواده ی مراقب، روایت کرده است.
تماشای این فیلم را به همه بویژه به خانواده‌ها و متخصصان پزشکی و روان‌شناسی توصیه می‌کنم.
