اما این طنز خالی از جدیت هم نبود. آن میزان شوق و ذوقی که ما برای پیگیری نتیجه انتخابات آمریکا از خود نشان می دادیم مثال زدنی بود. طبیعی هم بود البته. سال هاست که سرنوشت ما و سیاست خارجی آمریکا چنان به یکدیگر گره خورده اند که نمی توانیم به نتیجه انتخابات آن ها بی اعتنا باشیم. شاید در نیم قرن اخیر کارتر برای ما مهم ترین بود. دلخوران از انقلاب نقش او را در نهضت بهمن 57 بسیار پرُ رنگ می بینند. آن قدر که فکر می کنند انقلاب پوست موزی بودکه او زیر پای شاه انداخت و اگر نبود دخالت های بی جا و دل سوزی های بشر دوستانه آقای رئیس جمهور ما کماکان در ذیل یک حکومت سلطنتی زندگی می کردیم و از دروازهای تمدن هم عبور. بیچاره جیمی کارتر در مملکت خودش هم بابت عدم توفیق در ماجرای گروگانگیری سرزنش شد. آن قدر که نتوانست بیش از چهار سال در پست ریاست جمهوری بماند. حتی توفیق این را نیافت که مثل ترامپ بار دیگر به قدرت برگردد و عیشش را کامل کند. به ناچار به یک معنا ترک سیاست گفت و رفت پی کارهای دیگری که اتفاقا برایش بد هم نشد و تا جایزه نوبل صلح هم پیش رفت.
داستان جیمی کارتر را همه می دانند و چیزی نیست که من بخواهم به آن اضافه کنم جز آن که فکر می کنم موضوع تبعیض نژادی و حقوق بشر را زیادی جدی گرفت. همه رئیس جمهورهای ایالات متحده از این حرف ها می زنند و باید هم بزنند اما او که از جوانی دلبسته این شعارها بود ظاهرا کمی بیشتر از بقیه باورش شده بود که این شعارها جدی است. او آن قدر این شعارها را جدی گرفت که حتی کتابی درباره مردم فلسطین نوشت و در آن کتاب صراحتا به مصیبت های مردم فلسطین اشاره کرد و رهبران اسرائیلی را متهم به پرهیز از صلح و آشتی. این حرف ها شاید برای یک فعال سیاسی جایزه هم به ارمغان بیاورد اما بهایی که باید برای آن بپردازد به مراتب سنگین تر از این حرف هاست. بگذریم. چیزی که می خواهم بگویم ربط چندانی به این حواشی ندارد. مختصر و مفید این حرف ها این که: جیمی کارتر رئیس جمهور چندان محبوبی نبود و زمانی که نتیجه انتخابات را به رقیبش ریگان واگذار کرد از محبوبیت پایینی برخوردار بود. اما و اما سیاست ورزان آمریکایی با این رئیس جمهور نه چندان محبوب که تا آخر عمر نتوانست از زیر سایه سنگین اتهام دفاع از انقلاب اسلامی و بی عرضگی در ماجرای حل گروگان گیرها خلاصی یابد چه کردند؟ کارتر در صد سالگی مرد. دولت آمریکا به همین مناسبت یک روز را عزای عمومی اعلام کرد و دستور داد تا سی روز پرچم آمریکا نیمه افراشته باقی بماند. پرسش این است: اگر کارتر رئیس جمهور ما بود با او چه می کردیم؟
برای یافتن پاسخ لازم نیست به خودمان زحمت چندانی بدهیم و قوه خیال را زیادی به زحمت بیندازیم. کافی است به تاریخ همین چند ساله مراجعه کنیم و ببینیم با رؤسای جمهور پیشینمان چه کردیم. دولت ترامپ نمی گوید چون من وابسته به جمهوری خواهان هستم پس گور پدر جیمی. بقیه جمهوری خواهان هم نمی گویند. آن ها جیمی کارتر را به دلیل اختلاف عقیده جاسوس و خائن نمی خوانند و اگر برای شخص او احترام قائل نباشند قطعا برای شان او احترام قائلند. دموکرات ها هم نمی گویند چون کارتر نتوانست قدرتمند ظاهر شود پس بهتر است اصلا نادیده اش بگیریم و انکارش کنیم. آن ها کارتر را بخشی از هویت سیاسی خودشان می دانند و اشتباهاتش را جزء انکار ناپذیری از کار سیاسی. ظاهرا ما آمریکایی ها را فاقد صلاحیت اخلاقی می دانیم و خودمان را الگویی برای جهانیان اما در همین یک فقره رفتار آمریکایی ها با سیاستمدارانشان خوب تامل کنیم و ببینیم کداممان اخلاقی تر رفتار می کنیم؟ من نه شیفته غربم و نه دچار خودتحقیری مزمن که بیماری امروز بسیاری از هم وطنانمان است اما انصاف که دارم. عقل که دارم. بیش از این هم توضیح نمی دهم که ما با سیاستمدارانمان چه کردیم. همین قدر بگویم که از زمان بعد از جنگ تا سال 1400 از هیچ یک از رؤسای جمهور نمی توانید به خیر یاد کنید. البته می توانید به همه آن ها هر اتهامی را نسبت دهید و هیچ کس هم جلودارتان نیست و نه تنها جلودارتان نیست بلکه ممکن است جوایزی هم نصیبتان شود. گیرم یکی از آن ها را جریان انحرافی از انقلاب گرفت تکلیف بقیه چه می شود؟ بگذریم از این که آن یکی را هم خیلی ها نظر کرده خدا و پیغمبر و امام زمان می دانستند و بعد که شروع کرد به گفتن چیزهایی که بنا نبود بگوید هیچ کس حاضر نشد او را گردن بگیرد. آن وقت می گوییم چرا جامعه بی اخلاق است و خشونت در آن رواج دارد. اگر ذره ای به پسر ابوطالب که او را عین حق می خوانیم و حق را عین او می دانیم اعتقاد داریم، از یاد نبریم که فرمود:
اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِمْ اَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ
مردم، به دولت‌مردان خود شبیه‌ترند تا به پدران‌شان
