به گزارش همشهری آنلاین، حسن هانی‌زاده، تحلیلگر مسائل منطقه: بیش از چهارصد و پنجاه روز از آغاز جنگ اخیر در غزه می‌گذرد؛ جنگی که در طول آن این سرزمین کوچک به ویرانه‌ای تمام‌عیار بدل شده و ساکنان آن در بحران انسانی عمیقی فرو رفته‌اند. در این مدت، بیش از یک و نیم میلیون نفر از مردم غزه ناچار به ترک خانه و کاشانه خود شده‌اند، و مأمن زندگی‌شان زیر حملات بی‌امان رژیم صهیونیستی نابود گشته است. این در حالی است که واکنش جامعه بین‌المللی که می‌توانست نقشی تعیین‌کننده در کاهش رنج‌های مردم این منطقه ایفا کند، با سکوتی تأسف‌بار همراه بوده است.
محاصره همه‌جانبه غزه، که ابعاد آن فراتر از هر محدودیت انسانی است، مردم این سرزمین را از ابتدایی‌ترین نیازهای خود محروم کرده است. نبود مواد غذایی کافی، کمبود شدید دارو، و سرمای شدید زمستان، به کابوسی بی‌پایان برای آنان تبدیل شده. گزارش‌ها حاکی از آن است که هر روز شمار قابل‌توجهی از زنان و کودکان، در نتیجه این وضعیت اسفبار، جان خود را از دست می‌دهند. این مرگ‌های تدریجی، بازتابی از یک فاجعه انسانی عظیم است که در برابر چشم جهانیان رخ می‌دهد، اما بی‌توجهی و بی‌عملی در برابر آن به گناهی نابخشودنی تبدیل شده است.
رژیم صهیونیستی، در سایه این سکوت مرگبار بین‌المللی، جنایات خود را با وقاحتی بی‌حد ادامه می‌دهد. زیرساخت‌های حیاتی غزه، از جمله بیمارستان‌ها، شبکه‌های آب‌رسانی و تأسیسات برق، تقریباً به‌طور کامل نابود شده‌اند. بیمارستان‌ها، که باید پناهگاه و امید مجروحان و بیماران باشند، به اهداف حملات موشکی تبدیل شده‌اند. این اقدام جنایت‌کارانه، بسیاری از زنان، کودکان و مجروحان را در نبود خدمات درمانی به کام مرگ کشانده است.
افزون بر این، نابودی زیرساخت‌های اصلی، از جمله شبکه آب‌رسانی، باعث شده است که دسترسی به آب سالم و امکانات اولیه زندگی برای مردم غزه به رویایی محال تبدیل شود. سرمای سخت زمستان نیز که بدون امکانات گرمایشی به جان مردم افتاده، شرایط زندگی را برای آنان غیرممکن ساخته است.
با وجود این فجایع، جامعه جهانی همچنان منفعل باقی مانده. براساس منشور سازمان ملل متحد، اقداماتی چون تحریم رژیم صهیونیستی باید در دستور کار قرار گیرد. اما حضور و نفوذ قدرت‌های بزرگ همچون آمریکا، فرانسه و انگلیس در شورای امنیت، اجرای چنین اقداماتی را به تعلیق کشانده است.
با این حال، کشورهای اسلامی می‌توانند نقشی کلیدی در کاهش این بحران ایفا کنند. تحریم اقتصادی و سیاسی رژیم صهیونیستی از سوی این کشورها و ارسال کمک‌های انسانی به مردم غزه، می‌تواند پاسخی شایسته به جنایات جاری باشد. با وجود این، تاکنون کشورهای همسایه فلسطین، از جمله مصر و اردن، در برابر این تراژدی خاموش مانده‌اند و اقدام مؤثری انجام نداده‌اند.
در سایه این بی‌توجهی‌ها، رؤیاهای کودکان غزه به مرگی خاموش گرفتار شده است؛ مرگی که نه‌تنها وجدان بشری را به محاکمه می‌کشاند، بلکه پرسشی بی‌پاسخ بر جای می‌گذارد: آیا روزی خواهد رسید که این سرزمین محاصره‌شده از سایه مرگ و ویرانی بیرون آید و لبخند زندگی بر لبان مردمانش نقش بندد؟
