به گزارش ورزش سه، آبی ها در چند هفته اخیر و ارائه چند فوتبال حوصله سر بر، در هفته جاری رویه خود را تغيير دادند و در عین ناباوری، همه را با عملکرد هجومی خود شگفت زده کردند.
بعد از جدایی ساپینتو از استقلال، کمتر از آبی پوشان پایتخت یک بازی زیبا و تماشاگر پسند دیده بودیم و تعداد دیدارهایی که هواداران این تیم بر روی سکوها حسابی به وجد آمده و از تماشای بازی تیم محبوب خود نهایت لذت را برده باشند، انگشت شمار، کمیاب و گاه نایاب بوده است.
اما با قاطعیت می توان اذعان داشت که نمایش استقلال در هفته پانزدهم لیگ بیست و چهارم مقابل طلایی پوشان اصفهان، بهترین عملکرد پسران مرد آفریقایی از ابتدا تا انتهای نیم فصل اول لقب می گیرد. به عبارتی استقلالی ها کارترون و تیمش را در نیمه اول و در دو فاز هجومی و دفاعی آچمز کرده و سپاهان تقریبا در نیمه اول حرفی برای گفتن نداشت.
علاوه بر نمایش عالی تیمی استقلال در این دیدار حساس و مهم، عملکرد انفرادی برخی بازیکنان همچون آرش رضاوند، گائل کاکوتا و مسعود جوما که در طول فصل فشار زیادی را از سوی هواداران بابت عملکرد ضعیف، خوب بازی نکردن و فاصله بیش از حد با فرم و وضعیت آرمانی و ایده آل خود متحمل می شدند، در نیمه اول درخشان و فراتر از حد تصورات بود و برای طرفداران باور اینکه آرش رضاوند پاس گل محشری تقدیم مسعود جوما کند، سخت و تا حدی باورنکردنی است.
این نمایش هجومی و به نوعی بهترین چهل و پنج دقیقه استقلال، در طی بازی و با شروع نیمه دوم، کم رنگ و کم رنگ تر شد و شاید مهم‌ترین و البته سخت ترین معضل و مشکل تاکتیکی موسیمانه، حفظ عملکرد موقت عالی تیم تا انتهای هر دیدار است.
در نیمه دوم هر چه به پایان نود دقیقه نزدیک تر شدیم، از استقلال بی نظیر نیمه اول آنچنان خبری نبود و با مصدومیت ماشاریپوف و تعویض مسعود جوما، بار هجومی بازی استقلال بسیار پایین آمد و افت در اجرای تاکتیک های هجومی و دل بستن به دفاع و محافظت از همان اندوخته نیمه اول، سبب شد تا استقلال در نیمه دوم بیشتر عقب بنشیند و در لاک دفاعی خود فرو رود. سپاهان در نیمه دوم برخلاف استقلال میل هجومی بیشتری برای به ثمر رساندن گل و بازگشت به بازی داشت و مهدی لیموچی قدر فرصت خود را دانست و توانست در پانزدهمين دیدار فصل، هفتمین گل خود را در تقابل با استقلال به ثمر رساند.
آبی ها اگر به نمایش عالی خود در نیمه دوم ادامه می دادند و با همان عملکرد هجومی چهل و پنج دقیقه اول پا به میدان می گذاشتند، پس از اتمام بازی می توانستند با سه امتیاز کامل و دستانی پر و البته صعود به رتبه هفتم جدول، نیم فصل اول را به پایان برسانند.
برای مخاطبان و کارشناسان ليگ برتر به ویژه تماشاگران استقلال سؤالاتی از این دست پیش می آید که چرا آبی ها توانایی این را ندارند که تا پایان نود دقیقه نمایشی یکپارچه، جذاب و هجومی ارائه دهند؟ چرا شاگردان موسیمانه با گذشت زمان از عملکرد تماشاگر پسند خود، آرام آرام دست می کشند و دفاع کردن را به حمله کردن ترجیح می‌دهند؟
در واقع شاید ریشه و منشأ این مشکل آبی ها به انگیزه تک تک بازیکنان برگردد؛ البته موسیمانه هم با تفکرات خاص دفاعی خود، سهم بسزایی در این قضیه دارد و باید بدانیم که او آنچنان مربی پر ریسکی نیست و تمایلی هم به بازی های پر گل و به اجرا گذاشتن سبک مد روز فوتبال اروپا یعنی«های پرس» ندارد.
بازیکنان استقلال طبق عادت همیشگی خود در طی یک فصل و نیم گذشته، بعد از به ثمر رساندن گل اول تا آن جایی که ممکن است به دفاع می پردازند و گاهی لو بلاک و دفاع با برتری عددی و تعداد بسیار بالا در یک سوم زمین خودی را آغاز می کنند. به همین خاطر است که آنها اصلاً عطش گلزنی ندارند و به دنبال برد با تعداد گل های بالا نیستند. بیشترین گل زده آبی ها در یک دیدار، به تقابل با فولاد خوزستان مربوط می شود و تنها با دو گل، پر گل ترین برد استقلال در نیم فصل اول رقم خورد.
افزایش دادن میل و اشتیاق گلزنی و حفظ این میل در حد و استاندارد های درست و اصولی میان تمامی بازیکنان و بدون توجه به پست بازی آنها، اقدامی است که اگر موسیمانه و دستیارانش آن را به درست ترین نحو ممکن در تیم اجرا و پیاده سازی کنند، می توان امیدوار به تغییر پیدا کردن شرایط تیم در جدول و البته جو و اتمسفر سکوها و طرفداران بود.
معین احمدوند
