همشهری آنلاین-بهاره خسروی : پایتخت در دهه سی و قبل از آن بهشت زهرا وجود نداشت و اغلب اموات را در امامزاده‌ها دفن می‌کردند و شب‌های جمعه هم امامزاده‌ها حسابی شلوغ می‌شدند.
به گفته علی خوش‌طینت، از اهالی قدیم محله بریانک، حوالی میدان بریانک یک ایستگاه درشکه‌سواری بود که کرایه اش بستگی به کرم درشکه‌چی داشت؛ گاهی با ۵زار یا ۱۰زار اهالی برای زیارت اهل قبور به آستان مقدس امامزاده معصوم، یا امامزاده عبدالله در محدوده جی با امامزاده حسن در حوالی دوراهی قپان می‌رفتند. البته به جز اماکن زیارتی، مسیر این درشکه‌ها به سمت میدان ۲۴ اسفند (انقلاب کنونی)، میدان توپخانه و محمدیه برای سفر به شاه عبدالعظیم هم بود.
ما که سن و سال کمی داشتیم، چه ذوقی می‌کردیم مخفیانه پشت همین درشکه‌ها سوار شویم و با مسافران تا مقصد برویم و برگردیم و یک گردش مفصل را تجربه کنیم. اما امان از وقتی که درشکه‌چی باخبر می‌شد چند تا بچه مجانی پشت درشکه سواری می‌گیرند! آن وقت بود که نیش ضربه‌های شلاقی که برای حرکت حیوان زبان‌بسته بلند می‌شد با مهارت درشکه‌چی طوری در هوا تاب می‌خورد و عقب می‌آمد که روی بدن ما می‌نشست. البته ما بچه‌ها دست‌بردار نبودیم و همچنان به کارمان ادامه می‌دادیم.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
خوش‌طینت در ادامه از ماجرای ورود بنزهای ۱۷۰ به محله بریانک بعد از جمع شدن درشکه‌ها از شهر تعریف می‌کند: «بعد از مدتی به دستور شهرداری، درشکه‌ها از سطح شهر جمع‌آوری شدند و بنزهای ۱۷۰ جایگزین درشکه‌های خاطرانگیز شدند و تقریباً با همان کرایه، اهالی را به محله‌های مختلف می‌بردند. بعضی مواقع که ماشین کم می‌آمد و مسافر زیاد بود، بنزهای ۱۸۰ هم به‌عنوان کمکی به این ماشین‌ها اضافه می‌شدند. این روند ادامه پیدا کرد تا اینکه با راه‌اندازی شرکت واحد اتوبوسرانی در تهران، اتوبوس‌های دوطبقه از میدان راه‌آهن وارد بریانک می‌شدند، از هفت‌چنار و خیابان حسام‌السطنه می‌گذشتند و اهالی برای رسیدن به نقاط مختلف شهر از این اتوبوس‌ها استفاده می‌کردند.»
