به گزارش خبرآنلاین، ایده «بذر ستارهای» برای اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط براد استایگر در کتابی به نام «خدایان دلو» مطرح شد. آنها معتقدند که به شکل انسان ظاهر شدهاند، اما هویت، منشأ و هدف اصلی زندگیشان را فراموش کردهاند و این موضوع حس درماندگی به آنها میدهد.
به نقل از روزیاتو، تعداد افرادی که خود را بذر ستارهای میدانند مشخص نیست؛ چون بیشتر آنها این موضوع را از دیگران مخفی میکنند. افرادی که با این دنیا آشنا هستند، میگویند که بذرهای ستارهای بیشتر با داستانهایی مثل جنگ ستارگان احساس ارتباط میکنند تا با زندگی روزمره.
به گفته دکتر سوزانا کراکفورد، استاد انسانشناسی، دلیل اصلی اینکه افراد خود را بذر ستارهای مینامند، این است که احساس میکنند به محیط اطرافشان تعلق ندارند. او توضیح داده که بیشتر بذرهای ستارهای که دیده، افرادی تنها و گوشهگیر بودهاند. برخی از آنها حتی صراحتاً میگویند که میان موجودات فضایی خوب و بد جنگی در جریان است و آنها در کنار موجودات خوب ایستادهاند.
این افراد به داستانهایی مثل جنگ ستارگان اشاره میکنند و باور دارند که این ایده واقعی است؛ البته نه به معنای واقعی کلمه، بلکه به این صورت که سیستمهای ستارهای مختلف با هم درگیر هستند. این باور به آنها حس هدف و مأموریت میدهد. آنها معتقدند موجودات فضایی بدی وجود دارند که اغلب «خزندگان» نامیده میشوند و در مقابل، موجودات فضایی خوبی هم وجود دارند.
تقریباً همه بذرهای ستارهای باور دارند که از موجودات خوب حمایت میکنند. آنها ادعا میکنند که از سیاراتی مانند سیریوس، لایرا، پلیدیها یا آرکتوروس آمدهاند؛ ستارههایی که از منظومه شمسی ما فاصله بسیار زیادی دارند و اطلاعات کمی درباره آنها در دسترس است. بذرهای ستارهای احساس میکنند بخشی از یک مأموریت بزرگ و مهم هستند که زندگی روزمرهشان را تحت تأثیر قرار میدهد و این باور برایشان هیجانانگیز است.
گاهی برخی افراد تأثیرگذار در این حوزه متهم میشوند که از باورهایشان برای شستشوی مغزی دیگران استفاده میکنند.
دکتر سوزانا تصریح کرد که بذرهای ستارهای همگی به دنبال یافتن هدفی فراتر از خودشان هستند؛ مأموریتی بزرگتر که بتواند احساسات خاص آنها را توضیح دهد. این افراد اغلب حس میکردند که جایی در این دنیا ندارند و با دیگران متفاوت هستند. بخشی از این احساس ناشی از ناهماهنگی با فرهنگ غالب بود، چراکه بسیاری از آنها به دلایل مختلف با جریان اصلی فرهنگ تطابق نداشتند.
۵۸۵۸