به گزارش ایسنا، این یافته‌ها که در مجله Bioinspiration & Biomimetics منتشر شده‌اند، می‌توانند قابلیت‌های ربات‌ها را گسترش دهند و به آنها اجازه می‌دهد در زمین‌های طبیعی پیچیده برای انجام نظارت بر محیط زیست حساس، کمک به کشاورزی و مشارکت در واکنش به بلایا حرکت کنند.
به نقل از تک‌اکسپلور، جابجایی پاهای ربات برای دهه‌ها مورد مطالعه قرار گرفته است و ربات‌های پا دار به تدریج از نظر انرژی کارآمدتر و همه کاره‌تر می‌شوند. تنظیم راه رفتن آنها برای حرکت روی زمین‌های در حال تغییر به آنها اجازه می‌دهد تا روی سطوحی با ویژگی‌های متغیر حرکت کنند، اما برخی از انواع سطوح طبیعی، هنوز دست نیافتنی باقی مانده‌اند.
مارجا کروسما(Maarja Kruusmaa)، پروفسور زیست‌رباتیک و سرپرست تیم می‌گوید: زمین‌های گل‌آلود و لغزنده برای ربات‌ها و حیوانات، از جمله انسان‌ها، دشوارترین مسیرها هستند. این بدان معناست که بیشتر ربات‌ها نمی‌توانند به طیف وسیعی از محیط‌های زمینی بسیار مهم از جمله تالاب‌ها، باتلاق‌ها، مرداب‌های ساحلی، مصب رودخانه‌ها و مزارع که در طبیعت فراوان هستند دسترسی داشته باشند.
سیمون گودون(Simon Godon)، کاندیدای دکترا در مرکز TalTech، مشاهدات خود را در مزرعه والدینش در فرانسه، با دانش خود در مهندسی مکانیک و زیست رباتیک ترکیب کرد، و پاهای دارای فناوری پیشرفته را برای ربات‌ها پیشنهاد کرد که مزایای عمده‌ای را به ویژه هنگام راه رفتن روی گِل ارائه می‌دهند.
آزمایش‌های فیزیکی با پای واقعی گوزن در شرایط آزمایشگاهی نشان داده است که آنها واقعا این توانایی را دارند. هنگام پا گذاشتن روی گل و لای، سُم‌های گوزن منبسط و منقبض می‌شوند و در نتیجه سطح تماس آن افزایش و کاهش می‌یابد. با این حال، بزرگترین مزیت ناشی از افزایش سطح نیست، بلکه به این دلیل است که سُم‌ها نیروی مکش هنگام بیرون آمدن از گلِ را در هم می‌شکند.
گِل باعث ایجاد نیروی مکش زیر پای حیوان می‌شود که این بالا بردن پا را دشوار می‌کند اما حرکت سُم‌های گوزن این نیرو را از بین می‌برد.
محققان پاهای سیلیکونی خاصی برای ربات‌ها طراحی کردند تا این قابلیت را شبیه‌سازی کنند. آزمایش‌ها روی سطوح گِل‌آلود نشان داد که انجام اصلاحات ساده روی پاها، نیروی مکش را به نصف کاهش می‌دهد و این در حالی است که مصرف انرژی ربات تا ۷۰ درصد کاهش می‌یابد.
انتهای پیام
