عصر ایران - جنگ تونلی، استراتژی مبتکرانه و در عین حال مرگباری بود که توسط ویتنامی‌ها در جنگ با آمریکا به کار گرفته شد. این تونل‌ها، شبکه‌ای گسترده از راه‌های زیرزمینی بودند که نه تنها به عنوان پناهگاه، بلکه به عنوان مسیری برای حملات غافلگیرانه و تله‌ای مرگبار علیه دشمن عمل می‌کردند.
سربازان آمریکایی که وارد این تونل‌ها می‌شدند، با خطرات بی‌شماری روبرو بودند. نیزه‌های فولادی پنهان در کف و دیواره‌ها، پرتاب بمب های دستی، خفه‌شدن توسط سربازان ویتنامی، خفگی با آب و گزیدگی توسط مارهای سمی مانند کبرا، تنها بخشی از این خطرات بودند.
بمباران‌های هوایی آمریکا نیز عملاً بی‌اثر بود، زیرا ویتنامی‌ها در اعماق زمین پناه گرفته بودند. حتی پرتاب نارنجک به داخل تونل‌ها نیز به دلیل پیچیدگی ساختار آنها، نتیجه‌ای نداشت. تلاش برای استفاده از گاز سمی نیز با موانعی مانند دیوارهای آبی و سدهای موقت که توسط ویتنامی‌ها ایجاد می‌شد، ناکام ماند.
آمریکایی‌ها برای یافتن ورودی تونل‌ها، از سگ‌های آموزش‌دیده استفاده کردند، اما این تلاش نیز به بن‌بست رسید. آنها نمی‌دانستند که با شبکه‌ای ۲۰۰ کیلومتری از تونل‌ها روبرو هستند که نه تنها به نقاط مختلف شهر، بلکه حتی به رودخانه‌ها و ستاد فرماندهی خودشان نیز راه داشت. ویتنامی‌ها از این تونل‌ها برای نفوذ مخفیانه و انجام حملات غافلگیرانه استفاده می‌کردند.
تله‌های به کار رفته در این جنگ، بسیار مؤثر بودند و تلفات سنگینی به نیروهای آمریکایی وارد کردند. جنگ تونلی، فصلی فراموش‌نشدنی از جنگ ویتنام را رقم زد و نشان داد که ابتکار و شناخت زمین، می‌تواند در برابر قدرت نظامی برتر، تعیین‌کننده باشد.
