آیت الله سیداحمد علم الهدی شامگاه گذشته 29 اسفند در حرم مطهر رضوی با اشاره به برکت حضور زائران در جوار حرم امام رضا (ع) همزمان با شب قدر اظهار کرد: اگر در یک شب تاریک و ظلمانی در بیابانی قرار بگیریم، پس از مدتی که چشم به تاریکی عادت می‌کند، ممکن است صداهای اطراف را بشنویم و متوجه اتفاقات شویم. اما اگر انسان را در یک سیاهی مطلق و عمیق فرو ببرند، به هیچ وجه قادر به درک اتفاقات پیرامون خود نخواهد بود. زندگی ما نیز از نظر سیاهی و ابهام، همواره در معرض حوادث و رویدادهایی است که ما را تعقیب می‌کنند و برایمان نامشخص هستند.
وی عنوان کرد: در این میان ما با دو مسئله اساسی روبه‌رو هستیم؛ نخست حوادث و رویدادهایی که در زمان حال ما رخ می‌دهند. ما نمی‌دانیم این حوادث چه زمانی به سراغ‌مان می‌آیند و از اتفاقاتی که ممکن است در لحظات بعد رخ دهند، آگاه نیستیم.
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی اضافه کرد: در واقع وجود حوادث غیرقابل پیش‌بینی، زندگی ما را همواره در معرض نگرانی و اضطراب قرار می‌دهد. گویی که در این دنیا، انسان همواره احساس غربت و تنهایی می‌کند و از این بازی حوادث، رنجیده و مجروح است.
وی بیان کرد: این یک مسئله مهم در زندگی ماست. مشاغل و دغدغه‌های روزمره گاهی اوقات ما را چنان درگیر خود می‌کنند که از حوادث و رویدادهای پیرامون غافل می‌شویم، اما به محض اینکه به ناپایداری و گذرا بودن این دنیا و حوادث آن فکر کنیم، زندگی ما سرشار از نگرانی می‌شود.
علم الهدی اظهار کرد: مسئله دوم که برای ما مطرح است، مسئله آخر زندگی است. حال، این زندگی با همه حوادث و رویدادهایش، چگونه سپری می‌شود و در نهایت، در سنین کهولت، پایان این زندگی به کجا ختم خواهد شد؟
وی افزود: ما در این زندگی به نقطه‌ای خواهیم رسید که وقتی به آن نقطه واصل شدیم، تنها خدا با ما خواهد بود. همه چیزهای مادی و دنیوی، وابستگی‌ها، دارایی‌ها و توانایی‌های ما از بین خواهند رفت و ما همه چیز را از دست خواهیم داد. تنها ذات مقدس پروردگار است که در آن لحظه با ما خواهد بود. بنابراین آخر زندگی ما نیز به خدا می‌رسد.
نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی گفت: امام علی (ع) در دعای شریف ابوحمزه ثمالی می‌فرمایند «خدایا، اگر مرا از درگاه خود برانی، دست از تو برنمی‌دارم. زیرا قلب من به این باور رسیده است که درمان همه دردها و پناه من در برابر نگرانی‌ها و اضطراب‌های زندگی، تو هستی. بنده جز به سوی مولا و خالق خود به کجا می‌تواند پناه ببرد؟»
علم‌الهدی عنوان کرد: با الهام از این آموزه‌ها به سوی خدا فرار کنید و بدانید که در آخر زندگی نیز باید به خدا وصل شوید و از او بخواهید که سرنوشت ما را به بهترین شکل رقم بزند.
وی تصریح کرد: در فرازی دیگر از دعای ابوحمزه ثمالی، مولا علی (ع) به درگاه خدا عرض می‌دارند: خدایا، من امشب به درگاه تو آمده‌ام و جز گریه در درگاه تو چاره‌ای ندارم. چگونه گریه نکنم، در حالی که نمی‌دانم سرانجام به کجا خواهم رسید؟ اگر در همین لحظه حادثه‌ای برای من پیش بیاید و زندگی‌ام به پایان برسد، وضعیت من چگونه خواهد بود؟ مرا به کجا خواهند برد؟ با من چه خواهند کرد؟ به من گفته‌اند که با مرگ، تازه عرصه و مرحله دیگری آغاز می‌شود. اما وضعیت من در آن عرصه و مرحله نامعلوم است. تنها می‌دانم که فرشته مرگ بالای سر من بال می‌زند و در کمین است تا مرا دریابد. خدایا، من جاهلم و نمی‌دانم که پس از مرگ، با من چگونه معامله خواهند کرد.
علم الهدی گفت: این دو مسئله، حوادث زندگی و سرنوشت پس از مرگ، ما را در این شب قدر به خانه خدا کشانده است. ما می‌خواهیم در هر دو مسئله به خدا متوسل شویم. اما چگونه؟ ما که با خدا بیگانه هستیم و عمری را در گناه و نافرمانی سپری کرده‌ایم. گناهان، رابطه ما را با خدا تیره و تار کرده‌اند و یک دیوار بتنی بین ما و او کشیده‌اند. از یک طرف خدا ما را می‌بیند و به همه جا آگاه است، اما ما نمی‌توانیم با او ارتباط برقرار کنیم.
وی افزود: خداوند در این ماه مبارک، فرصتی را برای آشتی با خود فراهم کرده است. او به همه کسانی که احساس می‌کنند بین آن‌ها و خدا جدایی افتاده است، وعده اجابت داده است. این شب‌ها خدا برای ما قراری گذاشته است و می‌گوید «در هر حالی که هستید، شما را می‌پذیرم»، این یک امتیاز بزرگ است که ما در این شب‌ها، می‌خواهیم با خدا آشتی کنیم و در برابر گناهان و بیگانگی‌ها، به سوی او بازگردیم.
