به گزارش همشهری آنلاین؛ روز گذشته دور اول مذاکرات غیر مستقیم میان هیات های ایران و آمریکا برای رفع تحریم ها در مسقط عمان برگزار شد. پس از ۲ ساعت و نیم مذاکرات، اخبار متفاوتی از محتوای مذاکرات مخابره شد که عمدتا مثبت و سازنده ارزیابی شدند. ویتکاف و عراقچی، به عنوان روسای هیات های مذاکره کننده آمریکا و ایران نیز مذاکرات را مثبت توصیف کردند.
در این دور از مذاکرات، بر سر تعیین چهارچوب گفت و گو ها، تفاهم صورت گرفت و قرار بر این شد تا شنبه هفته بعد نیز با میانجی گری عمان، بار دیگر آمریکا و ایران به صورت غیر مستقیم مذاکره کنند. در ایران این دور از مذاکرات با واکنش های متفاوتی رو به رو شد. این واکنش ها نوعا در سه گروه قابل تقسیم هستند.
گروه اول، کسانی بودند که مذاکره را امری غلط خواندند و با تعابیر نادرست و بعضا زشت، به هیات مذاکره کننده حمله کردند. این گروه، مذاکره را بی نتیجه دانستند و تاکید کردند که مذاکره با آمریکا، هیچ گونه فایده ای ندارد و نمیتواند گرهی از مشکلات ما باز کند.
گروه دوم که در طیف بندی واکنش دهندگان به مذاکره، مقابل گروه اول بودند، نگاه و رویکرد تماما خوش بینانه به آنچه در مسقط رخ داد، نشان دادند و مدعی شدند که توافق با آمریکا کاملا در دسترس است و میتواند به حل مشکلات اقتصادی ایران کمک نماید. نگاه این گروه در دوره برجام نیز وجود داشت و متاسفانه پس از آنکه آمریکا در آن دوره حاضر نشد تحریم ها را در ازای اجرای ایران به تعهداتش رفع کند، موجب سرخوردگی گسترده اجتماعی شد.
گروه سوم، کسانی هستند که نگاه و رویکردی حد واسط دو گروه قبلی دارند. این گروه بر این باورند که دور اول مذاکرات مسقط ، با وجود مثبت بودن، هنوز قدم اول بوده و هنوز هیچ چیز درباره حصول قطعی توافق مشخص نیست. این گروه بر این باور است که مخاصمه ۵ دهه ای میان تهران و واشنگتن، با یک دور مذاکره یا حتی چند دور مذاکره قابل رفع شدن نیست و نباید از مذاکرات، انتظارات بی جا به وجود آورد.
به نظر میرسد نگاه گروه سوم، هم واقع بینانه است و هم به صواب و صلاح جامعه نزدیک تر. در عین حال که باید مذاکره با آمریکا را فرصتی برای نمایش اقتدار ایران و بهره برداری از امتیازات احتمالی آن دانست، نباید مذاکره را در هاله ای از آرزوهای محقق نشده برد و بدین ترتیب اجازه نداد تا موانع و مضایقات آن، پیش چشم مردم درآید.
